Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Η τρυφερότητα των ιστοριών της νύχτας

Οι ιστορίες της νύχτας δεν αλλάζουν από αυτές της ημέρας,
Οι ίδιοι φλωράδες,-υπέροχο πουλί-, κυκλοφορούν, οι ίδιοι φαλλοκράτες κυκλοφορούν, τα ίδια θηλυκά ποντίκια ή τίγρεις, τα ίδια καταπιεσμένα ή όχι θηλυκά.
Όπως επίσης κι οι ίδιοι πρίγκιπες κι οι ίδιες πριγκίπισες.

...........................

Αυτό που αλλάζει είναι οι κατευθύνσεις που παίρνει η ελευθερία της έκφρασης και το αλκοόλ.
Η απουσία η προσωρινή της αμηχανίας.
Ζεσταίνονται οι φλέβες, ζεσταίνονται τα μυαλά και τα χέρια.
Συμβαίνει μια μικρή αποκλιμάκωση του άγχους.
Τρυφεροί ή επιθετικοί διάλογοι στην μπάρα.
Πίσω ή μπροστά στο αυτί σου.
Αυτό συνέβαινε κάποτε πολύ περισσότερο. Ίσως.
Είναι οκτώ χρόνια που έχω να πάρω νέα από τον snake, πως να πάρω εξάλλου αφού ο αριθμός του βρισκόταν στο κινητό που μου εκλεψαν ένα καλοκαίρι;
Ήταν ένας πολύ ψηλός άντρας γεροδεμένος σαν ταύρος, μάλλον από την Γεωργία.
Είχε ένα τατού με φίδι σε όλο τον λαιμό και δεν είχε καμμία σχέση με τον γνωστό σεφ...αλήθεια, αν του αφαιρούσαν το τατού πως θα ήταν;
Είχε μια φάτσα αρκετά επικίνδυνη, όχι όμως απρόσιτη.
Όταν άρχισα να μιλάω μαζί του ο μπάρμαν με προειδοποίησε πως ήταν άνθρωπος της νύχτας.
Όμως αυτό πιό πολύ με αναστάτωσε θετικά.
Ήταν μια όμορφη εποχή που κάθε κίνδυνος ή παράτολμη πράξη με διέγειρε πνευματικά.
Μάζευα ιστορίες. Ακόμη μαζεύω.
Όταν αναζητάς ιστορίες αυτές έρχονται μόνες τους.
Είναι που ψάχνεις έναν χάρτη να χαθείς στα ανάγλυφα του...

......................
Δεν ήταν από τους μαφιόζους που τα παιρναν από τα μαγαζιά του κέντρου.
Τα παιρναν από την παραλιακή.
Δεν θυμάμαι πως πιάσαμε την κουβέντα. Θυμάμαι όμως πόσο ευγενικός ήταν όταν ζήτησε από τον μπάρμαν ποτό, να πιεί από το ίδιο μπουκάλι που έβαζε σε μένα.
Μεγάλο γατόνι ο snake, ήταν πρωταθλητής του kick boxing κάποια στιγμή.
Επίσης άριστος στοχευτής όπως έμαθα αργότερα...
Πολύ γρήγορα κατάλαβε πως ο μπάρμαν δεν μου σέρβιρε τις ίδιες μπόμπες όπως στους άλλους.
Πήγαινα χρόνια στο Ρ, πήγαινα κόσμο και μιλούσα με κόσμο, γι αυτό είχα άλλη μεταχείρηση και γιατί δεν συμμετείχα σε φασαρίες.
Η νύχτα θέλει να είσαι αθόρυβος, όλοι έχουν γίνει σκατά κι εσύ μισαζαλισμένος παρακολουθείς τον θόρυβο αλλά κανείς δεν πιστεύει πως δεν είσαι ο ΝΗΦΑΛΙΟΣ λέμε...
Ο άντρας αυτός ήταν ένας άντρας-παιδί. Από τους λίγους άντρες της νύχτας που ήταν έτσι.
Αθώος σαν ένας αθώος γίγαντας, αλλά κι επικίνδυνος σαν το τατού που είχε στον λαιμό του.
Το Ρ. ήταν από αυτά που έλεγαν ελληνάδικα, πηγαίαμε μετά τις 3 που αραίωνε ο κόσμος στην Σ.
Από μια ώρα και μετά έβαζε σκυλάδικα.
Καψούρες που ξεχνιόντουσαν στην χαρά του φλέρτ.
Άνθρωποι που έρεπαν στην αμαρτία αλλά  ήταν ανίκανοι να την ζήσουν.
Και τούμπαλιν.

.......................
Η γοητεία του <<φιδιού>>, ήταν στην αθωότητα του και την ευγένεια .
Μου μιλούσε με σεβασμό και δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ την αντρική μαγκιά του στην φράση
( θέλω να σε φλερτάρω αλλά είμαι πολύ ερωτευμένος και δεν μπορώ).
Μιλούσαμε σαν γνώριμοι φίλοι όταν άρχισε να με πιάνει η γνώριμη διαίσθηση.
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά όταν συντονίζεσαι με κάποιους ανθρώπους σου έρχονται αυτόματα πληροφορίες γι αυτούς. Γνώσεις που αφορούν ή το παρελθόν τους ή κάτι από το μέλλον...
Άλλοι το λένε μέντιουμ, άλλοι δέκτη, εγώ το λέω συντονισμό και τελειώσαμε.
Αυτό το ανακάλυψα πως υπάρχει γύρω στα ΄΄εξι χρόνια μου.
Αισθανόμουν σκηνές που θα συνέβαιναν μετά. Ήξερα πως ο παππούς μου θα ρχόταν ας πούμε σαν έκπληξη. Αμογός- Αθήνα, τότε, δεν ήταν εύκολο... 13 ωρες και 15...
Και πολλά άλλα...
( Θέλω να σου πω κάτι, μπορώ χωρίς να με πάρεις για τρελή ή ψώνιο; Να με ακούσεις απλά και αν είμαι μέσα να μου πεις ναι, αν όχι να μου το πεις και θα πάψω).
Με κοίταξε σοβαρά και για λίγο δεν μίλησε. Αυτό με έπιασε αμέσως μετά την φράση αυτή που σου προανέφερα...
(Δεν θα σε έλεγα με τίποτε ψώνιο ή τρελή, ξέρω να διαβάζω τους ανθρώπους, σου αρέσει ο κίνδυνος και παίζεις σαν αντράκι, αυτό είναι σπάνιο στις γυναίκες), είπε κάπως λυπημένα.
Εκεί συμφώνησα διαφωνώντας, για το σπάνιο...είναι σπάνιο γιατί επικρατεί ο φόβος, εκείνη την εποχή τουλάχιστον...
( Σε ακούω), είπε και είπε στον μπάρμαν να γεμίσει τα ποτήρια.
Του μίλησα απλά, του είπα αυτό ακριβώς που μου έβγαινε από την καρδιά μου κοιτώντας την δική του.
Συντονισμός. Δεν υπάρχει φόβος, αγωνία, υπάρχει μια τέλεια νιρβάνα που κολυμπάς μέσα της, υπάρχει ατόφια η καρδιά του άλλου απέναντι σου και την κοιτάζεις...
Κάποτε, το ξέρω, οι άνθρωποι δεν θα μιλάνε με λέξεις..
Αμερική-Αθήνα δεν θα είναι απόσταση για την επικοινωνία.
Λυπάμαι φρικτά που δεν θα ζω.
Λυπάμαι για όλες τις χαμένες ώρες μας που έγιναν καμένες....


.........................

(Είσαι απίστευτα ερωτευμένος με μια γυναίκα που είναι καλονή), άρχισα, ( αυτή η γυναίκα βρίσκεται μακριά σου αλλά είναι μέσα στην καρδιά σου. Σε αγαπάει κι αυτή απίστευτα).
Άρχισε να κλαίει, χοντρές σταγόνες λύπης τράνταζαν το στήθος του.
Ένιωθα απίστευτα οικεία απέναντι σε αυτήν την λύπη, σε αυτήν την αντρική γενναιότητα των δακρύων.
Δεν είναι όλοι οι άντρες της νύχτας έτσι, αθώοι και γενναιόδωροι κάτω από το περίστροφο που κρύβουν στο σακάκι..
Οι πιό πολλοί είναι μπουχέσες, είναι ο βίος τους τέτοιος που η αδρεναλίνη τους σκοτώνει.
Ο φόβος μην τους φάει ο άλλος ή τους πάρει την δουλειά τους μετατρέπει σε βλακώδη ζώα.
Φαλλοκράτες του κερατά...
Και απίστευτα ηλίθιοι, ακόμη κι αυτοί που έτυχε να χουν διαβάσει και να ξέρουν να μιλούν και να σκέφτονται...
όταν συναντώ την ίδια βλακώδη <<παρείστικη>> φαλλοκρατική μονοτονία στους <<διανοούμενους>> επιθυμώ τα χέρια του snake..
Μόνο έτσι θα θυμούνται, όταν ξεσουρώσουν, πόσο απίστευτα γελοίοι είναι ,την άλλη μέρα...
Τα δάκρυα του έμπαιναν στην ψυχή μου και γίνονταν πουλιά.
Αισθάνθηκα φίλος με αυτόν τον άντρα.
'ισως να μασταν φίλοι κάποτε σε μια άλλη ζωή ή αδέλφια.
Έγινα κομμάτι του πόνου του και ήθελα να τον βοηθήσω, μόνο αυτό ήθελα εκείνη την στιγμή.
όλη την δύναμη του κόσμου για να τον βοηθήσω...


(Συνεχίζεται)...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου