Ναι, μου αρέσουν τα αφύσικα, αυτά που σκορπούν θύελλες και μέσα στην δημιουργία γίνονται μεταφυσικά.
Αυτά που επαναστατούν με τον εαυτό τους
Με τους άλλους
Ναι, μου αρέσουν οι χαρακτήρες που μιλούν με τους προσωπικούς τους δαίμονες τα βράδια τα αξημέρωτα
Μισώ σχεδόν αυτούς που θα μου πούνε ψέματα από ανία ενώ μπορούν να μου πουν ψέματα για να με γοητεύσουν, τα πιό γεμάτα τέχνη ψέματα,εξάλλου, είνα...ι αλήθειες
Μισώ τις επαναλήψεις, ξύπνημα, πλύσιμο δοντιών, τσαι ή καφές, τα γυρίζω ανάποδα
Θέλω την περίσσεια της ζωής, αυτήν που εμπεριέχει μια απεριόριστη συμπάθεια
Κάθε φορά που ξυπνώ με αυτήν την απέραντη συμπάθεια για τα πάντα με αγαπώ,
όταν είμαι μίζερη με αφήνω φρικτά αδιάφορη
Από όλα αυτά μπορείς να διαβάσεις πόσο αδέλφια μου θεωρώ αυτούς που έχουν πάθος
όχι την πινελιά την τελική στον πίνακα που προσδίδει ταυτότητα αλλά αυτό...
Το πάθος που στέκεται πάνω από την άβυσσο, η άβυσσος είναι φωτιά.
Πάθος στην τελική, είναι η φωτιά που φωτίζει βγάζοντας στην επιφάνεια αυτό, <<την κρυμένη ζωή μας>>
Τα άλλα όλα , είναι ιμιτασιόν και στην φτηνή γλώσσα της μπουρζουάδικης θρέψης είναι μαιμούδες
Λατρεύω το ντελίριο, τις τραγωδίες, τις τελευταίες θωπείες, τα αντίο και τα καλώς ήρθες
Σέβομαι τον μοναχό ερημίτη αλλά λατρεύω τον νομάδα, αυτός θα μου πει για την ζωή, για όσα είδε και όσα έζησε, ο πρώτος θα μου μιλήσει για όσα σκέφτηκε κι όσα φαντάστηκε
Καλύτερα μια μέρα με πάθος παρά χίλιες χωρίς ζωή, ακόμη κι αν αυτό σαν κατάληξη θα έχει την απώλεια της ζωής
Τι είναι η ζωή; Μια ζωντανή ψευδαίσθηση εξάλλου...