Φορούσε ένα φουστάνι στο χρώμα της πούδρας, καθόταν στο κρεβάτι και κοίταζε έξω από το παράθυρο.
Έπειτα σηκώθηκε κι άρχισε να χορεύει πάνω σε μια αόρατη μελωδία.
Μικρό βήμα μπροστά, μικρό βήμα πίσω.
Αγκάλιασε την μέση της, δάχτυλα μεγάλα που υπόσχονταν λατρεία με δηλητήριο.
Λίγο δηλητήριο, πολύ λατρεία.
Για τις στιγμές της δοκιμασίας, όταν το σίδερο πάει να σπάσει.
Η αγάπη κοιμότανε στο πάτωμα δίπ...λα της όλη την νύχτα σαν σκύλος.
Κοιτάς, μυρίζεις, γεύεσαι, όλο το σύμπαν ξαφνικά γονάτισε στο φουστάνι με το χρώμα της πούδρας.
Το σπίτι χόρευε μαζί της.
Υπάρχουν ημέρες ιδιαίτερες, ημέρες άγριες κι ανέμελες.
Ανυπότακτες.
Έβαψε τα μάτια της με καζάλ μαύρο, τώρα θα μετέφερε μηνύματα στον Άδη από τον θεό έρωτα.
Ο Άδης θα έμενε νεκρός από τα τόξα των ματιών της.
Όταν βγήκε έξω οι άντρες την κοίταζαν έντονα.
Κανένας κίνδυνος ,σκέφτηκε λιγωμένα.
Αυτός που θα μου φανεί επικίνδυνος θα με κερδίσει σήμερα.
Ύστερα θα αισθανθώ την μαινάδα να ξυπνά από τον βαθύ της ύπνο.
Και θα τον καλέσω σε γεύμα.
Το αύριο είναι μακριά.
Το ίδιο μακριά είναι και το σήμερα...

( Το ρούχο στο χρώμα της πούδρας