Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Πατώ σε νούφαρα, κοιτάζω μην τα πληγώσω, μην ξυπνήσω την αρχαία τους μνήμη.
Γλυπτά με κοιτούν απορημένα, με τον σκύλο που με ακολούθησε γιατί διάβασε την λύπη μου, τα περνάω, και τα γλυπτά κι ο σκύλος ξέρουν καλά να διαβάζουν λύπες και χαρές.
Γιατί η ευτυχία να είναι τόσο εύθραστη;
Εσύ είσαι ένα βουνό με κρυμένες σπηλιές και λαγούμια, ακουμπώ πάνω σου ακροπατώντας, στρίβω τα μαλλιά σου στα δάχτυλα... και τα μυρίζω, άλλοτε είναι ξύλο κι άλλοτε φωτιά...
Είμαστε εύθραστοι αγαπημένε μου, σαν παιδικές σκιές στο ύποπτο δάσος
Δεν θέλω άλλο την υποψία και την υπερεκτίμηση.
Θέλω να γίνω ένας άγγελος κι ένας διάβολος.
Ανάλογα με τις διαθέσεις μου...
Πες μου, όταν βλέπεις πυγολαμπίδες στην θάλασσα σκέφτεσαι κι εσύ πως είναι χαμένες ψυχές;
Κι εγώ, μια χαμένη ψυχή είμαι, το βασίλειο της ανησυχίας είναι σπίτι μου, με έφτυσαν στο πρόσωπο οι μοίρες της χαμένης γης.
Αναζητώ ηφαίστεια και λίμνες.
ΑΝθρώπους γυμνούς να κοιτούν τους αστερισμούς σαν ψυχοτρόπα.
Ηλιοστάσια γέρνουν τον λαιμό τους πάνω τους.
Φίλησε τα σαν πατέρας.
Κι έπειτα σαν άντρας κοίταξε την φιγούρα μου στην απομάκρυνση.
ΚΙ όταν έρχομαι να σε αγκαλιάσω.
Όσο μεγαλώνω φεύγω από την ιδέα της ειμαρμένης, συνθλίβομαι από την πίκρα της αλήθειας.
Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αλήθεια, χωρίς αγάπη, όμως, δεν μπορώ να ζήσω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου