Οι εραστές της βροχής περπατούν σφιχταγκαλιασμένοι/
Με εκείνη την ανόητη και βλακώδη αλαζονεία της ευτυχίας/
Ποιός μπορεί να πει πως άγγιξε την ευτυχία αν δεν βυθίστηκε βαθιά στο πρώτο άγνωστο δίχως σκέψεις,
αν δεν αγίασε εκπορνευόμενος δίνοντας την ψυχή του όλη στους αγνώστους/
Και σαν μοιραίος της νύχτας ή της μέρας μέσα στο πλήθος δεν αφέθηκε φορώντας χαρακτήρες/
Να φοράς και να αντέχεις το άγνωστο, είναι μια σκέψη που χωράει ολόκληρη την ευτυχία/
Κι η βροχή που πέφτει μια κραυγή του ουρανού με νότες/
ΚοΙΤΆς τα πόδια σου κι εγώ σε πληγώνω με το βλέμμα/
Είναι που περιορίζεις την ευτυχία σε αυτήν την βλακώδη αλλαζονεία/
Σε εγκαταλείπω γελώντας και κλαίγοντας/

( Σκαρπίνια στην βροχή)