Μην μιλάς, με την παλλόμενη καρδιά σου άγγιξε, με το στόμα σου πνιγμένο στο κόκκινο φιλί δώσου, με τις φτερούγες στην πλάτη σου κανάκεψε με, σκότωσε την ερώτηση που σου δίνει η λαγνεία σαν απορία, προσπαθώντας να σου βάλει όριο, ως που θα κινηθείς και τι παλιό θα σκοτώσεις ή και τι νέο, αμφιβολίες, διλήμματα, προθέσεις δολοφόνων των πουλιών, βγες από την κρυψώνα σου, εγώ βγήκα, στην αρχή δειλά δει...λά, μετά έμαθα, έμαθα να αγαπώ τους ήρεμους πολεμιστές , όπως εσύ, στέκεις δίπλα μου σαν άγαλμα που ζήτησε αγάπη κι έρωτα να δυναμώσει, να τεντώσει τα στήθια του στον αέρα, στο σύννεφο, στον ήλιο, στα χέρια μου, τα φύλα μας πέφτουν και σηκώνονται σαν σαίτες, άκου, σκίζουν με τον ψίθυρο τους την ατάραχη ατμόσφαιρα, έπειτα φωνάζουν, έπειτα τρέχουν σαν κύματα στο ρου του ποταμιού της αγάπης, ίσως ένας ινδός εραστής να σουν σε μια άλλη ζωή και να με αγαπούσες, τώρα η εποχή είναι αλλοιωμένη, όλα αλλάζουν, σκοτώνονται από αιμοβόρα κτήνη τα πιό ευγενικά αισθήματα, όμως αυτό εμάς δεν μας αφοπλίζει, ντυνόμαστε το σώμα μας και πάμε, τα μάτια μας στρωμένα πάνω το ένα πάνω στο άλλο, εξαντλούνται γλυκά, άραγε μπορεί η πρώτη ηδονή να πλυθεί στο μαύρο των ματιών σου, ναι φυσικά μπορεί, ύστερα κι άλλη, κι άλλη, πλύθηκα στο χέρι σου, ντύθηκα στον καρπό σου, την γεύση σου ανάσανα, την διέσχισα, χωρίς πανοπλίες, χωρίς υστερίες, θέλω να είσαι ελεύθερος για σένα,κι ελεύθερη εγώ για μένα,αφήνω πίσω μου τον ύποπτο κόσμο, ο κόσμος αυτός με αφήνει νεκρικά αδιάφορη, εγώ γεννήθηκα στην σχισμή του πλανήτη όπου τρεμόπαιζε η φωτιά κι έκαιγε το χιόνι, τα σαρώνω όλα και τα κάνω πέρα, περπατώ και καίγομαι, που να σαι τώρα και που να ξοδεύεις τα βήματα σου, στην θάλασσα θα είσαι και θα γίνεσαι νερό και γη, εκεί θα σε βρώ πάλι και θα σου μιλήσω για τις νεράιδες και τα ξωτικά, όμως τώρα , όμως τώρα ας ζήσουμε αυτό το διπλό συμπόσιο σαν να ταν το τελευταίο, έξω πέφτει θειάφι και αψέντι, παίρνω τα τόξα μου κι ανεβαίνω στην πλάτη σου, τρέχουμε σαν άνεμος, εγώ παραληλώ από έναν αθώο πυρετό, νύχτα υγρή και μόνη σαν γυναίκα, εσύ ένας άντρας που γελά λίγο παράξενα, εγώ στον κορεσμό μιας πλήρους ζωής ποτέ δεν θέλησα να πιστέψω και μου το βεβαιώνεις εσύ που είσαι ένας άντρας έφηβος...

( Χωρίς ανάσες)