Η κυρία της λίμνης, κρατούσε στα χέρια της μια πέτρα,
με χαραγμένα λόγια, από παλιές γενιές.
Κάθε φορά, που πηγαίνεις στους ξένους ζητώντας την αγάπη, να θυμάσαι,
η αγάπη των ξένων είναι δανεική.
Μα τούτο δεν την εμπόδιζε να κάνει καταδύσεις, έτοιμη να πάρει και να δώσει.
Άλλοτε στίγματα κι άλλοτε χάρτες ολόκληρους έκανε από διαπιστώσεις.
Και φυσικά κρατούσε τα αισθήματα σαν γιασεμιά, τα φρόντιζε ...σε νερό δροσερό και καθάριο.
Η δίνη της ζωής, ο πυρετός και οι απόηχοι.
Μετά θυμόταν τις στιγμές, μα πάντα στην λίμνη περίμενε.
Αυτόν που θα πετάξει μια΄πέτρα κάνοντας κύκλους στο νερό,
αυτόν που θα την έκανε να ξεχάσει,
πως η αγάπη των ξένων είναι δανεική.
Η γυναίκα της λίμνης ήταν από αυτούς που έδινε χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.
Αυτά είναι σαν τις συναλλαγές, απλά όμως περίμενε τον ήχο που θα ρθεί μην γίνει απόηχος,
εκεί στην λίμνη να μείνει και να ξυπνήσει μαζί με αυτήν κι όλα τα πλάσματα που σε ύπνο βαθύ βρίσκονταν...

( Νηνεμία)