Τον πρώτο θάνατο ,τον διδάχτηκες χωρίς ιεροτελεστίες, στα πέντε σου χρόνια, από τότε ξεμπέρδεψες με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας και την αναζήτησες μετά, στα επείγοντα, στην ηλικία των είκοσι. Κάπου εκεί, ξεμπέρδεψες και με τις ηλικίες. Μόνο ο χρόνος φώλιαζε στις πέτρες σαν σαύρα, σε κοιτούσε, και τότε πήρες την απόφαση, να αφεθείς στην διδασκαλία ενός αηδονιού. Εκείνο το αηδόνι ήξερε πολύ καλά να περιγράφει τον θάνατο και τον έρωτα στο κελάηδημα του, το ανακήρυξες προσωπικό σου μύστη. Ένα αηδόνι λοιπόν στάθηκε η αιτία να ασχοληθείς με την μαγεία , την μαγεία που περιγράφουν ποιητές- σαμάνοι, την μαγεία της φύσης και της ζωής. Αποθήκευσες νοερά κωδικούς και τους έκρυψες στις πέτρες, από εκεί που ήρθες. Στο νοσοκομείο που γεννήθηκες οι πέτρες αυτές ταξίδεψαν και τριγύρισαν στο κρεβάτι σου, εκεί σε πρωτοφύλαξαν γιατί ήξεραν πως χρειάζεσαι βοήθεια να μην πεθάνεις πρόωρα. Ήταν γιατί μια γριά φόνισσα παραφύλαξε στην γέννα σου και σου ευχήθηκε για να εκδικηθεί την μητέρα σου να σου δώσει ο θεός όσα μπορείς να αντέξεις.. Μα οι κατάρες δεν έχουν τόση δύναμη μπροστά στο θαύμα της αγάπης.. Γεύτηκες πολλούς θανάτους, χώμα, αίμα, κι αλάτι στο στόμα. Η βαλίτσα σου είναι πάντα έτοιμη για τα κοιμητήρια. Εκεί μέσα φύλαξες όλα τα πολύτιμα και έτσι πορεύεσαι, κάποτε είναι η ελπίδα, κάποτε είναι η αγάπη, κάποτε είναι η γνώση, κάποτε είναι η ευγνωμοσύνη και κάποτε οι μεγάλες θετικές εκπλήξεις.. Ο κόσμος συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα στην μήτρα του. Κάθε ανοιχτή μήτρα είναι η μητέρα του άγνωστου θεού. Ένα αγωνιώδες μέτωπο σε κοιτά πάντα. Κι εσύ φοράς τα μάτια του κόσμου για να το δεις, να το νιώσεις, να εκπαιδευτείς, όσο ο άνθρωπος ζει, οφείλει να εκπαιδεύεται να ζει, για να λέγεται άνθρωπος.. Το σκοτάδι ελάφρυνε, να είσαι καλά εκεί, στις αρχαίες πέτρες.. Τις πέτρες σου αγάπησα και εκείνο το αηδόνι.. -Μετάξι και πέτρες- υγ, είναι άδικο και λίγο, να πιστεύει κάποιος πως αυτός που γράφει αυτοβιογραφείται...επίσης είναι σαφές πως είναι κουτό