όταν σου γράφω γράμματα ,η μεθοδική μου κανονικότητα πηγαίνει στην κοιλιά ενός κήτους που κολυμπάει στον Ατλαντικό. Νομίζω πως τα δάχτυλα μου είναι τυλιγμένα με μετάξια και μυρίζω σανταλόξυλο παντού. Το δωμάτιο σου το έλεγα <<το μαγεμένο νησί>>, γιατί εκεί ακριβώς, πρωτοέμαθα την τέχνη της μαγείας. Εκεί διδαχτήκαμε χωρίς κόπο πως οι άνθρωποι γίνονται ανθόκηποι, εκεί ακριβώς διαβάζαμε ο ένας στον άλλο στίχους και ακούγαμε υπνωτισμένοι νότες που μας μεταμόρφωναν σε μαγεμένα πλάσματα που δεν υπακούν στους νόμους της κανονικότητας, γι αυτό καταλήξαμε να ονομάσουμε τους εαυτούς μας αθάνατους, δεν υποψιαζόμασταν ποτέ πως θα πεθάνει ο ένας χωρίς τον άλλον. Δεν ξέραμε καν τι είναι ο θάνατος.. Τα μεγέθη γίνονταν τεράστια, οι όψεις της φαντασίας γίνονταν τεράστιες και ατέλειωτες. Μαζί σου έμαθα ποια είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου.. Θυμάσαι; Τότε ακριβώς γύρω στα 17 μας κατανοήσαμε τι σημαίνει γκέισα και τι Σαμουράι. Ουσιαστικά προφυλάξαμε με την τόση αγάπη μας τους εαυτούς μας από την έκθεση στην ασχήμια και την βρομιά. Τα μάτια μας είχαν διαρκώς μια ανησυχητική ένταση για τους άλλους, για εμάς ήταν μεταξωτά μαχαίρια που έμπαιναν κάτω από το δέρμα μας, τα χέρια μας μετρούσαν τον κόσμο, ο κόσμος δεν τέλειωνε ποτέ.. Δεν με ενοχλούσε η βλακεία ,δεν με ενοχλούσαν πράγματα που τώρα μοιάζουν δυσβάστακτα στους ώμους μου, ήταν που ερχόμουν και σε έβρισκα μετά την βροχή και περπατούσαμε σαν μεθυσμένοι μέσα στο πάρκο. Ναι, μια μέθη χωρίς αλκοόλ, μια όχι απλά σαγηνευτική ιστορία όπως όλες, αλλά η αρχή της μαγείας. Ίσως γι αυτό σε ονόμασα κάρμα, ίσως γι αυτό, συχνά, μιλώ για μια γλυκόπικρη ειμαρμένη, ίσως γι αυτό δεν καταλαβαίνω την ευκολία των άλλων στο να βαπτίζουν έρωτα κι αγάπη κάθε τι που ξυπνά κάποιες ορμόνες και δεν εξυψώνει τίποτε άλλο εκτός από μια επιδερμική σχέση.. Όταν οι άνθρωποι γλιστρούν ο ένας μέσα στο φύλο του άλλου δεν κοιτάζονται στα μάτια, ξερεις γιατί; Είναι γιατί θέλουν να κρύψουν αυτήν την αλήθεια, την αλήθεια της γλώσσας της επιδερμίδας.. Είναι γιατί ούτε μια στιγμή δεν νιώθουν αθάνατοι.. Τώρα που σου γράφω αγαπημένε, το δωμάτιο μου φεύγει, ανεβαίνει προς τα επάνω, κυνηγά την μνήμη σου ενώ το πηγάδι της λήθης προσπαθεί να την διώξει εντελώς άδοξα.. Σου γράφω και εκθέτω χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου στον θεό, εγώ που δηλώνω άθεη, εγώ που δηλώνω αγνωστικιστής.. -Σεπούκου ή χαρακίρι