Βυθίζομαι και ανατέλλω, με την ντροπαλότητα των ονειροπόλων, μέσα στα φεγγάρια, θρέφω ανέμους με το αίμα μου, κάθε ημέρα ανήκει στο χάος, οι θεωρίες των εξισώσεων που αποδεικνύουν την αρχή του χρόνου, τερματίζουν σαν καλούνται να αποδείξουν τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος. Γιατί κανείς ακριβώς δεν ξέρει, από που πηγάζουν, όλες του οι ιδιότητες, η καχυποψία για την ομορφιά τρέφει τα τέρατα, αυτά που ονομάζονται άνθρωποι , αυτά τα πλάσματα που υποτίθεται ξεχωρίζουν από τα ζώα γιατί σκέφτονται, όμως τούτο δεν ξέρουν,] να αγαπούν και να αισθάνονται... Βυθίζομαι και ανατέλλω, πατάω στις μαύρες τρύπες και μετράω τις μέρες, μέρες που δύσκολα μπορείς να πεις πως καλείσαι να λάβεις μέρος σε αυτό που μάθαμε να λέμε ευτυχία, θα μπορούσες και να σκεφτείς πως ευτυχία είναι η αποσύνθεση της λύπης, μα δεν μπορείς έτσι απλοικά να το ισχυριστείς, βλέπεις το ζώο που λέγεται άνθρωπος έχει μάθει να σκέφτεται σύνθετα, γι αυτό η ευτυχία ανήκει στα ζώα, γι αυτό ο πλανήτης μικραίνει επικίνδυνα. Λάβετε , φάγετε, τούτο θα πει, σαρώστε θύελλες, σκορπίστε ανέμους.. Εγώ από εδώ θα ταίζω τον Προμηθέα με το αίμα και το νερό μου, τούτα τα λίγα που μου αναλογούν όπως σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Βυθίζομαι και ανατέλλω, έτσι αποφεύγω να αρρωστήσω από νεκροφάνεια, ασθένεια απολύτως υπαρκτή στις ημέρες μας... -Μενεξέδες