Κάποτε, οι <<αλήτες>> ήταν συγκλονιστικά ωραίοι, έβρισκες τις αυτοβιογραφίες τους στα πρόσωπα τους σαν λακάκια, χαραγμένα στο χαμόγελο του προσώπου τους. Στην Φωκίωνος Νέγρη, στην Πλάκα, στα Εξάρχεια. Μικρές πικρόγλυκες αυτοβιογραφίες προσώπων καθαρών και αναδυόμενων μετά από τόνους οικογενειακής λάσπης και κάποιας , μικροπρεπούς οικογενειακής ιστορίας με στοιχεία γλαφυρότητας. Δεν ήταν παρασιτικοί οργανισμοί όπως σήμερα, ούτε τους άρεσε η <<βερεσέ>>προβολή ... Τότε υπήρχαν κωδικοί επικοινωνίας και ο σεβασμός ήταν αντιστρόφως ανάλογος με τις πράξεις. Αυτοί που πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες φαίνονταν από μακριά, τους έκανες πέρα με ευκολία.. Τους πετούσαν έξω από τον ακανόνιστο χορό οι πράξεις τους και το εντελώς ανόητο ύφος τους.. Σήμερα όλα είναι διαφορετικά, δεν ωραιοποιώ τίποτε και ξέρω πως κάθε εποχή έχει την δική της προοπτική και την δική της κοσμογονία.. Ίσως να μου λείπει αυτή η διαφανής μεμβράνη των ματιών τους, ίσως μου λείπει αυτή η διάθεση για απορίες, να έχω απορίες και κάποιος να μου απαντάει όπως εκείνοι.. Τότε βλέπεις η έντονη ζωή κι οι εμπειρίες δεν ήταν θέμα μαγκιάς, ήταν αυτό το απαύγασμα του κόσμου και της ομορφιάς που φυλαγόταν σαν αγρίμι μακριά από τα αδιάκριτα μάτια.. Τότε υπήρχαν τα παρατσούκλια, σημάδι μιας μελέτης σε βάθος της προσωπικότητας και της ανυπαρξίας της πνευματικής οκνηρίας.. Στο κάτω κάτω τότε όποιος υπέφερε από πνευματική οκνηρία , τον ξέβραζε το κύμα της παρέας.. Γελάω με όποιον σήμερα αυτοβαπτίζεται<< αλήτης>> ή <<μποεμ>>, κανένας μποεμ ή αλήτης δεν πεθαίνει για εξουσία, δεν γονατίζει εύκολα σε πρόσωπα φαιδρά και ανίκανα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, μοιάζουν σαν μοιρολατρικές φιγούρες μέσα σε έναν κόσμο που ψάχνει απεγνωσμένα για ισορροπίες μα δίχως εχέγγυα.. Ωστόσο, δεν μου επιτρέπω να πω <<οι μέσα>> και <<οι έξω>>, το μόνο που μου επιτρέπω, είναι να αναγνωρίσω πως η ειμαρμένη, μου έφερε άφθονα πορτρέτα ηλιθίων και fake, άφθονα πορτρέτα ανθρώπων ικανών για ζημιές και δήθεν ψυχικές απογυμνώσεις, με ροπή στην κτηνωδία, όλα αυτά, είναι ένα θαυμάσιο εν προκειμένω υλικό ,προς μελέτη και όχι έτσι, εκ του ασφαλούς.. Όμως, αρκετά είπα τώρα με αυτά, εκείνη η εποχή, των γνησίων, δεν θα έρθει, ωστόσο λαμβάνω μέτρα και ασπίδες χωρίς βουλοκέρια. Η χολή μου, μου έφυγε, μετά την εγχείρηση, τούτο σημαίνει έπεσε κι η διάθεση μου προς αυτήν την μελέτη, ένας όμορφος κόσμος τώρα προβάλλει, με γνήσια πρόσωπα και φιλίες και όμορφα πράγματα. Αυτά θα κρατήσω κι η νοσταλγία μου σε εκείνους τους ωραίους ανθρώπους θα είναι πάντα η μυστική μου γλώσσα με τα απρόσμενα τοπία μιας εξαντλητικής ομορφιάς. Αυτό πια θέλω, να με εξαντλήσω σε μια τέτοια ομορφιά, εξαντλητική και ανεξάντλητη... -Σκέψεις με ευγνωμοσύνη