Το φεγγάρι βούτηξε στο αίμα, δεν το κοιτούσα, για να μην με πιάσει πάλι το παράπονο, πως δεν ήμουν εκεί , πως δεν το άκουσα να παίρνει μαζί του τις κραυγές των ανθρώπων και των θηρίων, που τους κατάπιναν μαζί με τα σκουπίδια στις χωματερές, μόνο κολύμπησα για λίγο σε ατέλειωτες πρόσφορες κοιλάδες με τους εαυτούς μου, τους δεκάδες εαυτούς μου, εδώ που τα λέμε τους κουράστηκα , τους κούρασα, μιλούσαμε κυλώντας στα γρασίδια , κοιτούσαμε την επιφάνεια της αλήθειας και του ύψους, διηγούμαστε ιστορίες για μοχθηρές ψυχές ή άκακες, για βρεγμένες ιστορίες, για ιστορίες που είχαν φωτιά, άλλες πάλι τα έριχναν όλα στον θεό και στην μοίρα, και καθώς κυλιόμασταν κάπως άτσαλα και κάπως σαν να κρατούσαμε λίγη λύπη, τότε συμφωνήσαμε όλοι, πως ενώ ο άνθρωπος επαναλαμβάνεται σαν σκιά στον τοίχο, ενώ λέει τα ίδια, ενώ ίσως και να τα έχει πει όλα, υπάρχει κάτι που αποφεύγει, να βρει νέους τρόπους ως προς την όραση, να κοιτάζει αλλιώς, να κοιτάζει σε βάθος και να μην φοβάται να τσαλακώσει τον εαυτό του , να γίνεται ο εαυτός του άλλου την ώρα της δράσης, τόσο για να νιώσει την ενσυναίσθηση και τα ευεργετήματα της, αλλά και για να νιώσει την μαγεία και την αποτελεσματικότητα αυτής ακριβώς της δύναμης που έχει ο άνθρωπος, αυτά σκεφτόμασταν όλοι οι εαυτοί μου κι αρχίσαμε να παίζουμε με μια κιτρινισμένη τράπουλα κάτω από ένα πεύκο, έτσι καθώς παίζαμε, είπε ο Ιεροφάντης, είναι λυπηρό, αλλά ο άνθρωπος με τόσες δυνατότητες που του διαθέτει το μυαλό του δεν αξιοποιεί τίποτε, αντί να βελτιώσει και να ανοίξει αυτές ακριβώς τις δυνατότητες, γυρίζει μόνο γύρω από τον εαυτό του, για αυτό ακριβώς και ψάχνει τους άλλους πλανήτες και αποφεύγει να ψάξει σε αυτόν που κατοικεί, φοβάται να λάβει αλήθεια, φοβάται να κοιτάξει αυτό που υπάρχει μπροστά του, τότε ο ερημίτης είπε, μα δεν γνωρίζει τι σημαίνει ακριβώς συναισθηματική νοημοσύνη και κοίταξε μπροστά του αφηρημένα, τότε η ιέρεια μας είπε, ελπίζω πως καταλάβατε την ιστορία του μυστικού δείπνου, μοιρασμένες οι ευθύνες στους μαθητές και κάποιος έπρεπε να προδώσει όπως πάντα, αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς τώρα, υπάρχουμε παίζοντας χαρτιά και μιλώντας σε έναν μυστικό δείπνο, κάντε παιχνίδι, φώναξα κάπως ζαλισμένη, δεν μπορείτε να πάψετε να σκέφτεστε; ίσως αν σταματούσατε για λίγο θα μπορούσαμε να ακούσουμε το αίμα να κυλάει μέσα στο φεγγάρι, ίσως και να νιώθαμε τι πρόστυχο πράγμα είναι η εκδίκηση, τι αρμονικό και τέλειο πράγμα είναι η αγάπη, αλλά εσείς εκεί, μέρα νύχτα σκέφτεστε.., αυτά είπα, και άρπαξα τον κορμό ενός δέντρου, ήθελα να νιώσω αυτήν την αίσθηση, τους είχα βαρεθεί όλους αυτούς να μιλούνε και να γυρνάνε ουσιαστικά κι αυτοί γύρω από τον εαυτό τους ζητώντας από εμένα να ενσυαναισθανθώ όλους τους και ταυτόχρονα, το μόνο που ήθελα , ηταν να γίνω για λίγο κομμάτι αυτού του δέντρου..πόσο στα αλήθεια είναι αυτό δύσκολο... -Οι εαυτοί μου, σε έναν μυστικό δείπνο, κάτω από ένα δέντρο