Κάθε ανθρώπινη φωνή, είναι ένα γεύμα ήχων και αισθήσεων, η άρθρωση ,καθώς η γλώσσα χτυπάει σαν καμπάνα στα ούλα ,χαιδεύει απαλά τα δόντια, βγαίνει έξω από τον σκοτεινό θάλαμο σαν φωτογραφία του ψυχικού πορτρέτου, κυλάει επάνω στο δέρμα μας και στους ιστούς μας, καθώς προσεκτικά την αγκυλώνουμε στα δίχτυα της ανάγνωσης, της διαίσθησης, για όσα έζησε ο ιδιοκτήτης της φωνής ή δεν έζησε, αν το σκεφτείς, η φωνή είναι ένα πρώτο επιστολόχαρτο με παραλήπτη και αποστολέα, ίσως και μια δοκιμασία από την ομορφιά της καθώς την ερωτεύεσαι, ενώ αυτός που την έχει δεν είναι παρά ένας τυχοδιώκτης και το ξέρεις, αλλά είναι σαφώς ,τεράστια, η υποβολή στην γοητεία της, είναι ένας δρόμος, όπου τα σπλάχνα, θα παραμερίσουν ευγενικά για να περάσει η συγκίνηση ή η αντιπάθεια, έχει σαφώς σημασία η ποιότητα της , το ηχόχρωμα της, μα πιο πολύ είναι το μυστήριο που κρύβεται, πίσω από τις παύσεις, πίσω από την γρηγοράδα στον διάλογο, όλα αυτά έχουν την δική τους σημασία και ιστορία, αυτό που μένει τελικά όμως, είναι η πρώτη αίσθηση οικειότητας ή όχι, στο άκουσμα της, κι η χαρά η ό κίνδυνος που περιμένεις κατά την αποδοχή της, σαν ζώο κυβερνάς στις ενδοχώρες που αυτούσια βγαίνουν από τον βυθό.. -Περί της φωνής-