Προχωρούσες με ένα σπασμένο ρολόι στην τσέπη, κορόιδευες τους περαστικούς όταν σε ρωτούσαν την ώρα και τους δρόμους, τους έδειχνες πάντα αντίστροφα. Σε σκέφτομαι και θυμάμαι, την πρώτη φορά που μιλούσαμε για τα ελαττώματα μας, είχαμε το εξής κοινό, να μην μπορούμε να λέμε ψέματα, το εξής δεύτερο, όποιοι μας κατηγόρησαν άδικα, δεν κάναμε τίποτε για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, τους αφήσαμε να μας μαγαρίζουν με την πλάνη τους. Και αποκτήσαμε ένα τραύμα στον ώμο, μετά με τα χρόνια έφτιαξε η σχισμή του μα πονάει κάθε που βρέχει. Τα αμάραντα ρόδα και τις νεραντζιές τα λατρέψαμε, τα είχαμε σαν κάποιο προσχέδιο της Άνοιξης ή ενός έρωτα. Συμφωνούσαμε σε αυτά τα λίγα και αγαπηθήκαμε διαφωνώντας, δεν υπήρχε ανάγκη να κρατάμε την ύπουλη σιωπή της συμφωνίας. Θέλαμε τον κόσμο και τον θέλαμε τώρα.. Μα σήμερα σε βρίσκω και σε χάνω σε ένα διαμέρισμα όπου τα μπλουζ και τα ρεμπέτικα γεύονται το στήθος σου, την άπνοια μιας θάλασσας που τα κύματα κατάπιαν την ηχώ τους. Σε αγαπώ Αντιγόνη, σε ευχαριστώ που με κράτησες, και δεν γονάτισα μια άγρια νύχτα όπου με πνίγαν δέκα αλήθειες μαζί, δέκα αδικίες, δέκα κλοπές, δέκα πληγές, σε ευχαριστώ που μου θύμησες πως αν έπεφτα στο σκοτάδι ,εκείνη η παιδική πληγή στον ώμο δεν θα με άφηνε να πετάξω. Τώρα σε κοιτάζω στον καθρέφτη, πόσα ονόματα κρατάμε μέσα στις χούφτες μας, σαν νερό τις δίνουμε στα διψασμένα περαστικά πουλιά να πιούν... Σε αγαπώ μικρό κορίτσι, είσαι σαν νησί με ένα ματωμένο φεγγάρι επάνω στο κεφάλι σου... -Αντιγόνη