Την λογοτεχνική ανάπλαση, μιας πραγματικής ιστορίας πουλούσαν πωλήτριες ανιαρές και δύσθυμες στην όψη/ Μα σαν πέρασε ό άντρας έξω από την βιτρίνα και είδε στο εξώφυλλο πως η ιστορία τον αφορούσε, την αγόρασε, χωρίς να διστάσει στιγμή. Γεμάτος περιέργεια ,κλείστηκε στο δωμάτιο του κι άρχισε την ανάγνωση. Σε μερικές ώρες ,όλα τα κατάλαβε, η παλιά ερωμένη του τίποτε από αυτόν δεν αγάπησε, το μόνο που λάτρεψε στα αλήθεια ήταν ο εαυτός της/ Μα το βιβλίο δεν το πέταξε, το στόλισε εκεί ψηλά στο μεγάλο ράφι της βιβλιοθήκης του, εκεί, για να θυμάται όλες τις ήττες του και τις αποδοκιμασίες του εαυτού του/ Και πάνω που άρχισε ξανά να κατακρίνει τον εαυτό του, κατάλαβε το πιο πικρό, πως ήταν σαν ένας μαύρος κύκνος κι αυτός και Νάρκισσος, αυτό εντόπισε το απλούστερο, άραγε η λογοτεχνική ανάπλαση αυτή πέτυχε τον σκοπό της; Όχι, γιατί δεν γεννούσε ερωτήματα, μα μονάχα απαντούσε, θα το έλεγε κάποιος στην συγγραφέα και στον αναγνώστη της; Το πιθανότερο ήταν πως όχι, ή καλύτερα ας ρωτήσω εσάς, πόσες πιθανότητες δίνετε να ρωτήσει κάποιος από το μέγα πλήθος; {Αυτό, η επινόηση , του απλούστερου