Αγαπήσαμε την μουσική, πουλιά πολύχρωμα με άστοχους προσανατολισμούς εκτελούσαν την αρμονία σε σύμβολα με νότες. Έτσι μιλούσα με την Φαίδρα, με μουσική και την ανάγνωση πεζών που θύμιζαν μουσική. Η Φαίδρα, ήταν ένα κορίτσι που είχε ένα μεγάλο προσόν που την βοηθούσε στην αντίληψη του κόσμου ,αλλά αυτό στην επιβίωση μόνο ήττες και λύπες της έφερνε, αυτό το έλεγαν αθωότητα και αλτρουισμό. Χωρίς αθωότητα και αλτρουισμό δεν μπορείς να εξηγήσεις τα άστρα ούτε φυσικά μπορείς δεις πέρα από την μύτη σου. Κι ενώ η Φαίδρα, έμπαινε όλο και πιο βαθιά στην αντίληψη ενός κόσμου που δεν καταγράφεται από τους δορυφόρους που έφτιαξαν οι επιστήμονες, κι ενώ από παιδί ,ένας εσωτερικός δορυφόρος την ειδοποιούσε για κάθε τι άσχημο ή καλό που θα της συνέβαινε σε αυτήν και στα κοντινά της πρόσωπα μέσα από εικόνες και αισθήσεις που έβγαιναν από το δεξί ημισφαίριο του μυαλού της , εκεί , λίγο μετά αποφάσισε να δίνει ευκαιρίες στους άλλους ακόμη κι αν είχε προειδοποιηθεί από το μέσα της κόκκινο κουδούνι, ακόμη κι αν οι πράξεις των άλλων συνέχιζαν τον μικρόψυχο τυχοδιωκτικό πήγαινε έλα. ΒΡόμικες πράξεις ακολουθούσαν βρόμικες πράξεις εναντίον της αλλάζοντας στα πρόσωπα,ενώ εκείνη γέμιζε το στήθος της με μαύρα πουλιά και συγχορδίες πένθιμες.. Ποτέ δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό της και ποτέ δεν αντιγύρισε με το ίδιο νόμισμα. Με έναν θαυμαστό τρόπο, αργότερα, όσοι είχαν πράξει κάτι σκληρό και άδικο εναντίον της ,τους συνέβαινε να τιμωρηθούν αναλόγως, όμως επειδή ο άνθρωπος τυφλώνεται από το φως της ματαιοδοξίας, της ηδονής του τυχοδιωκτισμού, της κλοπής, της αυθαιρεσίας και του τυφλού μίσους εξακολουθούσαν να κάνουν ακριβώς τα ίδια. Την είδα την Φαίδρα, ήταν ακουμπισμένη σε ένα περβάζι παραθύρου κοίταζε την κίνηση των περαστικών μια Κυριακή που ο ουρανός έσταζε δάκρυα και για πρώτη φορά είδα ένα χλομό φως γύρω από το κεφάλι της. Μου μίλησε με μια λεπτή φωνή όταν ανέβηκα στο δωμάτιο της και τα τεράστια μάτια της ήταν για πρώτη φορά λαμπερά και γεμάτα φως, μια παράξενη αυτοπεποίθηση έβγαινε από όλο τη το είναι, χωρίς να τρέμει η φωνή της μου είπε. <<Πήρα μερικές αποφάσεις κι επειδή είσαι σαν αδελφή μου θέλω να σου τις πω>>. <<Σε ακούω>>, είπα γεμάτη ανυπομονησία. <<Η θέληση μου να κρατήσω την αθωότητα μου και να δίνω ευκαιρίες στους άλλους μιας και η συγγνώμη μπορεί να δοθεί μόνο από έναν εαυτό που έχει φανταστεί το θεικό στοιχείο, αυτή η θέληση μου, ήταν θέμα αισθητικής αντίληψης της ζωής. Όμως χωρίς να θυσιάσω αυτήν ακριβώς την αθωότητα και την δική μου αντίληψη της ζωής αποφάσισα να δείχνω και να μιλώ όποιον θα προσβάλλει αυτήν την αισθητική μου, κι επειδή άνθρωπος είμαι, βάζω όλες τις ασχήμιες στην μαύρη λίμνη και τις περνώ απέναντι. Μα αλίμονο σε αυτόν που ενώ καταλαβαίνει την προσπάθεια μου να μείνω με ακεραιότητα έτσι, άδολη κι αθώα, σαν ακριβώς να μην ξέρω τι σημαίνει κωλοπαιδισμός, τυχοδιωκτισμός, ανηθικότητα, υποκρισία, πορνεία για την φιλοδοξία, και τιμές και τίτλους έστω και για μια ελάχιστη αναγνωρισιμότητα, σαν ακριβώς να μην έχω γευτεί τις τοξίνες αυτών των ιδιοτήτων, αλίμονο σε αυτόν που θα σκύψει με αναίδεια επάνω μου και θα προσπαθήσει να με ξεγελάσει φορώντας φτερά αγγέλων και χαμόγελα υποκριτικά της αγάπης..>> Αυτά είπε και έκρυψα στην τσάντα μου ένα βιβλίο κάποιου ποιητή που παρίστανε τον ποιητή γλείφοντας και σέρνοντας για να εκδώσει μια ακόμη ανόητη και επηρμένη παραφιλολογική μανία, ενός παιδάριου που θα πρεπε να λάβει δηλητήριο και να χαθεί από τον συγκεκριμένο κόσμο, ήξερα ακριβώς τις τελετουργίες των άσχημων πράξεων του και της είχα πει πως αυτός υπέφερε από κάποια δυνατή ψυχική μανιοκαταθλιπτική νόσο, το έκρυψα, αλλά δεν μπόρεσα για πολύ. <<Ξέρω, δεν χρειάζεται να κρύψεις κάτι, ο χρόνος θα κρύψει αυτόν και την ασχήμια της ύπαρξης του >>. Έτσι είπε και σηκώθηκε κι έβαλε ένα βινύλιο που σκορπούσε θραύσματα αγάπης κι ευδαιμονίας. Μοιάζαμε με την Φαίδρα, είμαστε πάντα έτοιμες να περιπλανηθούμε στον κόσμο, σαν ερημίτες και σαν μαχήτριες του ήλιου. Κατά βάθος ζητούσαμε να βρούμε όλους τους αποτυχημένους, τους ηττημένους της ζωής, τους απόκληρους, τα νησιά της κοσμογονίας... Γυρεύαμε τις αναποδογυρισμένες φράσεις, τα κελιά που ζητούσαν να ανοίξουν, για να βγουν όλες οι υπερφατικές σκέψεις.. Μοιάζαμε γιατί από μικρές για να καταλάβουμε κάτι το καταλαβαίναμε μονάχα με εικόνες , μετά έρχονταν οι λέξεις.. Αυτό κάνουμε και τώρα, ακούμε μουσική, γράφουμε, διαβάζουμε και κατανοούμε πρώτα με εικόνες.. Οι λέξεις έρχονται μετά... -Η Φαίδρα μου