Η Ερωμένη Μέσα στα μετάξια τυλιγμένη , προχωράει να βρει τον εραστή της, οι δρόμοι ανοίγουν σαν στόματα διψασμένα, τα δέντρα την μυρίζουν σαν να ήταν καρπός τους, τα πουλιά, τραγουδούν με το λαρύγγι σαν τεντωμένο τόξο, κι εκείνος, εκείνος, όταν το κλειδί της βάζει μέσα στην σκουριασμένη πόρτα , τότε εκείνος, τρέχει να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει, να την στραγγίξει, να της μιλήσει με τις λέξεις της σάρκας, να χαιδέψει την σπηλιά που είναι κρυμμένη μέσα της, με όλους τους φόβους, με όλα τα μικρά και μεγάλα τέρατα, να την λευτερώσει από όλα αυτά, και να την κάνει δική του, μα η ερωμένη, από την φύση της είναι ταγμένη στον έρωτα, σαν να είναι αυτός ο πρώτος της πατέρας, γι αυτό όταν δική του την κάνει, παίρνει τα μετάξια της και φεύγει, τότε αυτός μυρίζει το άδειο στρώμα και ξαπλώνει στο πάτωμα, σαν σταυρωμένος, χέρια, πόδια ανοιχτά στο ταβάνι, κι η απουσία της τον κάνει ευάλωτο σαν ζώο πληγωμένο από κάποιο μεγαλύτερο... Ενώ εκείνη στο σπίτι της βγάζει τα μετάξια της κοιτάζει τον καθρέφτη, μια μαινάδα την κοιτάζει που από τα μάτια της στάζει σπέρμα, ύστερα η θύμηση του έρωτα γλυκά την φέρνει στον ύπνο