Πέλαγος, η ευχαρίστηση που αντλώ από εσένα, με χίλια κλειδιά ,ανοίγεις τις πόρτες, ενώ διογκώνεται η αλήθεια, οι άτακτες παλινδρομήσεις της καρδιάς μετατοπίζονται σε δάση πρόσφορα, οι παραινέσεις των αστεριών μεγαλουργούν στο μούχρωμα, ενώ εσύ σε μια ήσυχη παραλία περπατάς με έναν σκύλο, κοιτάζεις τα άλογα σε ένα ερημικό μέρος, μου λες << εδώ είναι ένα στενό δρομάκι που περπατούν ξωτικά>>, σου λέω <<είμαι κι εγώ ξωτικό, θέλω να έρθω εκεί μέσα στο ουράνιο τόξο σου>>. Τρυφερά αγγίζεις τους καημούς μου, χαμένη κάποτε μέσα στην ματαιότητα της ανθρωπίλας, της μάζας, του ευτελούς και του χυδαίου, κάποτε, μα τώρα κοιτάζω την επάνω κάμαρα, εκεί,συνευρίσκονται δαίμονες και άγγελοι κι εμείς μαζί τους, τρέχουμε έξω από τα όρια, σαν εραστές και σαν παιδιά ενός αρχαίου χρόνου, σαν το γενναίο, τελευταίο όραμα, κάποιου που πεθαίνει, μην με αφήνεις, όταν σε δω θα είναι Άνοιξη, κάθε Άνοιξη κάτι πεθαίνει και κάτι ζει σαν από ανάσταση.. - Της Ερωτικής ευδαιμονίας