Όσα αγαπώ

Μα εγώ αγαπώ αυτόν που μιλά για την ζωή του
σαν να ναι κείνη την στιγμή βουλιαγμένος στην έκσταση,
σαν ένας πικρόγλυκος μάρτυρας.
Τους δραπέτες από την ανία.
Τα λευκά λουλούδια με ένα θρόμβο αίματος στα χνουδωτά τους πέταλα.
Τις πόρνες που στέκονται στα πεζοδρόμια με το βλέμμα της παρθένας.
Τον έρωτα που γκρεμίζει τους ανθρώπους.
Τα πλήρη γνωρίσματα του αρσενικού και του θηλυκού.
Αγαπώ αυτούς που ξέχειλοι από απελπισία χτίζουν έναν κόσμο απαγορευμένο.
Την μυρωδιά των ανθρώπων σε έναν χειμωνιάτικο κινηματογράφο.
Την εγκατάλειψη μου σε όλες τις γλυκές λεπτομέρειες και τις επικίνδυνες ενός πορτέτου.
Τις αιρετικές διαδικασίες που απαιτούνται για να ζήσεις ωραία.
Την γλώσσα που σαρκώνεται την νύχτα από το στόμα των εραστών.
Τις επισκέψεις κάποια γκρίζα πρωινά στα κοιμητήρια.
Τον υάκινθο και το ζουμπούλι.
Το πατημένο χαμομήλι από την σόλα ενός δικτάτορα.
Την περηφάνεια που είναι ντυμένη με το πορφυρένιο χρώμα της ντροπής.
Το παιδί που ενώ είναι εγκαταλειμμένο αραδιάζει παιχνίδια και αφήνεται σε έναν άλλο κόσμο όπου συγχωρεί για λίγο το άδικο.
Αυτόν που δεν ησυχάζει παρά μόνο την ώρα του θανάτου.
Τον τιμωρημένο που ξαναβρίσκει την ορμή του για ζωή.
Το κοίλο προφίλ των εραστών που ζουν έναν έρωτα απαγορευμένο.
Αυτόν που με την καρδιά του διάλεξε μοναδικό αρχηγό το σύμπαν.
Την αφή. Την όσφρηση.
Τα κρυμμένα.
Αυτό που δεν έχει ειπωθεί.
Αυτόν που χαρίζει την ζωή του σε κάποιον άλλο στηριγμένος πάνω σε μια στιγμή τρέλας...
Αγαπώ αυτά που έχει ο άνθρωπος στα κύτταρα του και τον ξεχωρίζουν από τα άλλα πλάσματα μα τα έχει ξεχάσει...
Αγαπώ αυτόν που με τις πράξεις του τον αναγκάζει να τα ξαναθυμηθεί...