Η γωνία της ανυπαρξίας

Εδώ είμαι, σε μια άκρη του δωματίου,μετράω τις σειρές των βιβλίων
στέγαστρα ταπεινά ,των πτηνών
κουκούλια μεταξοσκώληκα αυλακωμένα με φιλήματα και καπνό.
Η ζωή τρέχει έξω από το τρένο
με ανοιχτό παράθυρο τα μαλλιά μιας κοπέλας ανακατεύονται
μαζί με τις κουρασμένες ανάσες ενός φτωχού ληστή με γαρύφαλλο στο πέτο.
Το τρένο περπατά στο δωμάτιο
οι παραλήπτες του χάους ακόμη διψούν,
η ατμομηχανή του χρόνου ακίνητη,
τανάλιες στις λέξεις και στην ροή τους.
Τα έργα όλα μεταφράζονται σε δυό πράξεις,
η πρώτη περιγράφει θάνατο, η άλλη την ζωή.
Στο εργαστήριο της ζωής υπάρχει αυτός που ζει περιγράφοντας
υπάρχει κι αυτός που προτιμά να ζει χωρίς την θέληση της περιγραφής.
Άκουσα πολλούς τελευταία να μιλούν για το πέταγμα της πεταλούδας
γι αυτό προτιμώ να την καταστρέψω, την βάζω προσεκτικά ξανά στο κουκούλι της,
ας αποφασίσει αυτή την όποια της συνέχεια.
Εδώ είμαι, σε μια άκρη του δωματίου,
μετρώ τα σύννεφα έξω από το σπίτι,
που θα βρεθώ την νύχτα κανείς δεν ξέρει, ούτε εγώ.
Γράφω για την καρδιά που μοίρα ορίζει ότι τελικά την κατέστρεψε
ή την ασχήμυνε, κι όμως δεν είναι μοίρα αυτό,
απλά έτσι έμαθα από παιδί πως είναι.
Όχι, τίποτε δεν ξέρω
οι εκβολές του αιώνιου ποταμιού είναι εκεί,
κάτω από το τριχωτό  μέρος του κρανίου
και στα αλάβαστρα τείχη της καρδιάς,
πολύς λόγος γίνεται γι αυτήν,
όσοι την διεκδικούν της φέρονται ως να ταν μαρουλόφυλλο,
οι άλλοι πάλι δεν ζουν, φοβούμενοι μήπως αρρωστήσουν βαριά.
Πολύς λόγος γίνεται για τα ασήμαντα,
τα σημαντικά βρίσκουν καταφύγια μυστικά, σκάβουν λαγούμια οι μύστες,
βρίσκουν τα πιό τρωτά και τα ανακτεύουν με σκόνη,
σκόνη από τα κόκαλα και την σκόνη του χρόνου.
Κι αυτό που μένει ένας μικρός θρόμβος αίματος στο πάτωμα.
Καμμιά φορά έχει και το πάτωμα μάτια
όταν τα αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού μου ανοίγω την πόρτα και φεύγω.
Δεν είναι βολικό πάντα να φεύγεις, είναι βολικό όμως να μην χάνεσαι μέσα στους άλλους,
στους πολλούς,
η ανθρωπίλα που γεμίζει τον αέρα φοβίζει και το πιό ταραγμένο θεριό,
έρχεται η αποσυμφόρηση τώρα,
αυτός ο μαλακός θρόμβος ο αιμάτινος αρχίζει και κινείται, διάλεξε,
ή θα τον ακούσεις και θα τον περιγράψεις
ή απλά θα τον ακολουθήσεις με το στόμα κλειστό,
εξάλλου υπάρχει κι η πιθανότητα να αγγίξω τα χείλια σου και να κοπώ από το αίμα σου.
Εδώ είμαι, στην άκρη του κόσμου,
το να ζεις σε αυτόν τον αιώνα μοιάζει φορές πολύ πληκτικό
άλλοτε αναντριχιαστικό κι επώδυνο.
Σπρώξε πίσω από τα όρια του θαυμαστού,
γίνε ξανά έμβρυο που θαυμάζει, ίσως έτσι την γλυτώσεις από το χτύπημα που φέρει η μνήμη,
μαζί με την μνήμη σου κουβαλάς και την αρχαία του κόσμου.
Ψευδεπίγραφες εικόνες καλούν να βρείς την αλήθεια σου πίσω τους...