Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Το καρφί στον τοίχο

Υπάρχουν λέξεις που γίνονται φετίχ στα χέρια υποδηματοποιών νέας κοπής,
παρακολουθεί κανείς, σαν μεθυσμένος, να μετεωρίζονται άλλοτε στιλέτα γόβες
άλλοτε ζειμπέκικα που κιτρίνισαν από ζήλεια γιατί άντρας ποτέ δεν τα χόρεψε,
εσώρουχα μεταξωτά σε πλαδαρές μασχάλες,
συγγραφείς που έχουν στήση πιστεύοντας πως είναι η μετενσάρκωση του Μίλλερ,
γυναίκες που είναι έτοιμες να πηδηχτούν μαζί τους κι ανακαλύπτουν πως δεν κρύβουν άλλο στον καβάλο εκτός από μια κακόπιστη μεταχειρήσιμη ματαιοδοξία,
έτοιμες διεργασίες του μυαλού,
σαν πίτα γύρο,
όχι γύρω γύρω,
'οπως η γη.
Υπάρχουν άνθρωποι και ποντίκια και κατσαρίδες.
Έχουν γράψει γι αυτά. Πολλοί έχουν γράψει.
Άλλο όμως είναι να γράφεις κι άλλο να ζείς. Η πραγματικότητα της αφής δεν συγκρίνεται με την ιχνηλασία της φαντασίας. Υπάρχει ένα σαφές κενό.
Και μην μιλήσεις για τον άλλο που έγραψε ολόκληρο έργο στο κρεβάτι του...
Είμαστε φετιχιστές της λύπης. Και του γελοίου. Και της σοβαροφάνειας.
Ενώ το καράβι μας μας τραβάει στον πάτο κάθε ημέρα.
Ενώ ακούμε την άβυσσο να τρίζει στον πυθμένα , ενώ οι δίνες μας κυκλώνουν κάνοντας περιπολίες...
Ενώ γίνονται αυτά, πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα, άλλοι κυκλοφορούν σαν ζωντανοί-νεκροί,
ο πόλεμος συνεχίζεται παίρνοντας πιό πολλά θύματα από τότε που έπεφταν πύραυλοι, παιδιά πεινασμένα μοιράζονται ένα κουλούρι στην αυλή ενός σχολείου, η αξιοπρέπεια πάει περίπατο με τις πάπιες,η αξιοπρέπεια της χώρας, μπα; Κι εσύ που ζείς; Αλλού ζείς; Δεν είσαι μέρος της;
Κι όμως!
Ακόμη εδώ ασχολούνται με το μέγεθος του πέους τους, πόσους πούτσους πέρασαν σαν τσούχτρες,
πόση Αθήνα έμεινε για να πηδήξουν οι υπόλοιποι, μια φράση, μια φράση, πόσες ημέρες απασχόλησε τα μέσα.
Ποιά μέσα; Της μεταβίβασης της σκέψης ή του υποβιβασμού της σε άβουλο πρόβατο;
Δεν <<φετιχίζω>> την φράση ( έχω πηδήξει την μισή Αθήνα).
Να σου πω και κάτι; Που είναι το κακό; Υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν κάνει.
Το θέμα είναι να μην παραμένεις μαλάκας μετά από τόσα γαμήσια. Εκεί έχεις θέμα φίλε.
Και δεν μιλώ για τον συγκεκριμένο. Μιλάω για τους άλλους.
Ο Πανούσης είχε πει, γαμάτε γιατί χανόμαστε.
Χωρίς ενοχές.
Γιατί αν συνεχίζεις να πηδιέσαι μονάχα με αντιπροσώπους του φύλου σου και φτιάχνεις γήπεδα και στρατόπεδα μόνο με το φύλο σου αποκλείοντας τους άλλους τότε υπάρχει πρόβλημα. Οπως πάντα υπήρχε...
Γενικά δεν μπορείς να παραμένεις μαλάκας ενώ πηδιέσαι και πηδάς.
Γενικά δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με μαλάκες. Δεν κάνει. ΚΆΝΕΙ κακό στην πνευματική υγεία.
Η πνευματικη υγεία μας χρειάζεται. Για να μυριζόμαστε τους τυφλοπόντικες, τους επηρμένους ματαιοδοξούληδες, τους χαζοεπαναστάτες, τους ηλίθιους, τους μπούληδες.
Πιστεύω στους νέους.
Πιστεύω πως διαβάζουν αλλιώς τον έρωτα και την αγάπη.
Κι ας είναι χαμένοι υποτίθεται από χέρι.
Δεν έχουν μπολιαστεί από σκατά απωθημένων.
Η χώρα είναι ένα κολαστήριο.
Ένα μπουρδέλο.
Δεν είναι γελοία μια φράση. Είναι απλά μια φράση.
Η χώρα είναι άλλοτε ένα μουνί κι άλλοτε μια κωλοτρυπίδα.
Την γαμάνε ατέλειωτα.
Την ξεσκίζουν ατέλειωτα.
Η χώρα είμαστε εμείς.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να φετιχιζόμαστε με λέξεις, με φράσεις, με αντιλήψεις ζωής.
Στο κάτω κάτω άλλο ο λακές κι άλλο ο γαμιάς του.
Ο λακές είναι η γενική κατάθλιψη.
Η αυτολύπηση.
Η αναίδεια.
Η παραίτηση.
Ο γαμιάς είναι γαμιάς. Αν δεν βρεί αντικείμενο να γαμήσει είναι ένα τίποτε....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου