Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Στην μέση της ημέρας άλλαξε ο σκοπός σου πάνω στον μακρόσυρτο χορό,
υπήρχαν θυμάμαι , δίπλα σου,άγγελοι που είχαν στα χέρια,σπαθιά και κρίνους της άμμου.
Χόρευες για κάποιον άνθρωπο που έχασες ,αφού πρώτα τον βάπτισες δικό σου.
Κι ενώ τα πόδια σου ξύριζαν με χαρακιές το πάτωμα, μου φώναξες,
( εξήγησε μου τι ακριβώς σημαίνει μοναχικός άνθρωπος).
Τι να εξηγήσω εγώ, εγώ που θαύμαζα πως γλένταγες την ...λύπη σου!
Κι όλος ο κόσμος κούμπωσε στην φλέβα στον λαιμό σου,
χόρευες κι έκανες αναπαράσταση του τρόμου.
( Μια γέννα είμαι από λύκαινα), ούρλιαζες και γύριζες γύρω από τον εαυτό σου.
Στο τελευταίο ποτήρι που 'έπινα σε είδα να γελάς σαν γερασμένο ξωτικό.
Ω, πόσο μας αλλάζει η θλίψη κι η ευτυχία, σκέφτηκα.
Εκεί είμαστε μόνοι πριν σαλπάρουμε για πάντα απέναντι.
Πήδηξες προς την άβυσσο και σε έχασα για πάντα.
Αυτό το πάντα κρατά ως τα τώρα,
από τότε δεν ξανάδα άντρα να γλεντά την λύπη του έτσι..

( Ο τελευταίος χορός του πατέρα μου)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου