Του έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού της. Αυτός, μόλις έμπαινε μέσα, γέμιζε γάλα το πιατάκι του γάτου της, τον γάτο τον έλεγαν Τομ κι η αλήθεια είναι πως τον ζήλευε φριχτά. Όταν έκαναν έρωτα, νιαούριζε πίσω από την κλειστή πόρτα τους. Αλλά αυτός, ήδη είχε βάλει ένα μαξιλάρι κάτω από την λεκάνη της και την βομβάρδιζε με την επιμέλεια μιας μέλισσας. Το σώμα του είχε πλαστεί για το δικό της. Διέθετε επιστήμονες, αστρονόμους, ζωγράφους και ποιητές, όλοι γεννημένοι για την εξερεύνηση του κορμιού της, όλοι, ήταν γραμμένοι στην μνήμη του δικού του κορμιού. Ένα σώμα για να κουμπώσει με ένα άλλο χρειάζονται πολλά. Μα τίποτε προς ενέχειρο.. Όταν τέλειωναν κι έχυναν οδύνες, και τα ρίγη τους οδηγούσαν έξω από το σώμα τους ,ένας άλλος κόσμος φανερωνόταν μπροστά τους. Απολύτως ανάλαφρος και διαφορετικός. Σαν κάποιος να είχε βάλει ένα χρωματιστό φίλτρο στον φακό της φωτογραφικής μηχανής που έβλεπαν τον κόσμο. Μια Τρίτη αυτός θυμήθηκε τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι, τον Κυρίλωφ, είχε αυτοκτονήσει γιατί ένιωθε εξαιρετικά ευτυχισμένος. Έτσι ήταν οι δυο τους πάντα. Εκρήξεις ευτυχίας.. Η ζωή του πριν από αυτήν ήταν ένα τηλεγράφημα. Αυτή πάλι μαζί του ξέφευγε ακόμη πιο μακριά από το κοπάδι των ανθρωποπροβάτων.. Γινόταν ξανά μικρή. Δεν ήταν που εκείνη τον περνούσε παραπάνω από δέκα χρόνια, όχι, είχε υπάρξει πολλές φορές με μικρότερους. Αλλά μόνο έπινε το σώμα τους και γρήγορα βαριόταν. Έμοιαζαν πάρα πολύ. Μόνο που αυτή ήθελε να φεύγει πάντα μετά από κάποιο διάστημα από σχέσεις, όμως του το είχε πει κι αυτός της είπε πως θα την άφηνε απόλυτα ελεύθερη. Δεν ζούσαν μια ελευθεριότητα. Ζούσαν την ελευθερία. Αν ήθελε να συναντήσει κάποιον άλλο θα του το έλεγε, εκείνος της έλεγε πως για εκείνον δεν υπήρχε τέτοιο ζήτημα... Εκείνη τον σκεφτόταν. Κάτω από μεγάλα μακριά βενετσιάνικα κρύσταλλα να την χαιδεύει με την γλώσσα του. Σε μια ημιφωτισμένη αίθουσα με μουσική ιδιαίτερη... Αν ήθελα να τους πω με κάποια ονόματα θα τους ονόμαζα Αυτήν <<μήλο>> κι εκείνον <<νερό>>. Και καμία αλληλοεξόντωση των φύλων δεν θα έβλεπα επάνω τους. Μόνο μια δύναμη για αγάπη κι ένα σωματικό ορμέμφυτο που καμπυλώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και την οδηγεί προς την <<θεία>>. Φτάνει η νύχτα. Ο γάτος πάλι φωνάζει μόλις ο άντρας μπαίνει μέσα στο σπίτι. Του βάζει γάλα στο πιάτο κι αυτός πίνει. -Βλάκα, μην ζηλεύεις, κι οι δυο την αγαπάμε με τον τρόπο μας. Του είπε και για πρώτη φορά ο γάτος ξάπλωσε μπροστά του κι άρχισε να τεντώνεται.. Ο άντρας τον γάτο τον φώναζε Σάμσα κι όχι Τομ από εκείνη την ημέρα. Κι ο Σάμσα -Τομ δεν ξαναφώναξε έξω από το κλειστό τους δωμάτιο. Ίσως γιατί με το γατίσιο του ένστικτο ένιωσε πως η αγάπη τους δεν ήταν κλειστή.. Χωρούσε κι άλλους μέσα της... ( Ο γάτος που τον είπαν Σάμσα)