Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014


Μιλάνε, οι λέξεις μπαίνουν πίσω από τις κρύπτες, κάπου, στο βάθος, μια κοιλάδα γεμίζει αίμα και μαργαρίτες. Δεν θέλει να τον φωνάξει με ένα όνομα, είναι λίγο ένα όνομα, δεν μπορεί παρά να κάνει μια απεικόνιση του ανδρισμού της καρδιάς του. Μιλάνε, οι λέξεις κόβουν κομμάτια και ανάβουν φωτιές, οι φωτιές έρχονται στα πόδια της, στα έκπληκτα μάτια της. Από που έρχεται αυτό το μεγάλο ξάφνιασμα; Η μεγάλη χίμαιρα δεν μοιάζει για αυταπάτη, κάπου μέσα της αισθάνεται πως αυτός είναι η μεγάλη χίμαιρα της ζωής της. Μετά λέει, γιατί τώρα; Η φωνή του είναι κυματοθραύστης, είναι φάρος στην θάλασσα, είναι ένα πλεούμενο επιπλέον κάτω από τον ήλιο. Κι αυτή που δεν φοβήθηκε να δει όλα τα δαιμόνια στα μάτια , τώρα κάπου ενδόμυχα, μέσα της, υπάρχει ένας φόβος. Και μια άλλου είδους έκσταση που χρωματίζει τα γύρω σαν πορφύρα. Ποιος είναι αυτός που δεν φοβήθηκε να την ψάξει , αυτός που περπάτησε στον δρόμο της για να πιάσει τον ήχο των βημάτων της; Αυτός που δεν φοβήθηκε να την ψάξει ενδελεχώς; Ποιος είναι αυτός ο εντελώς άγνωστος που κρέμεται με την ίδια κλωστή στο ίδιο σύμπαν; Ας ξεχάσουμε τις λέξεις. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές περιμένουν από τις λέξεις να γευτούν και να αναγνωρίσουν μια ίδια ματιά μέσα στην ζωή. Απόλυτο λάθος! Η δύναμη του καθενός μας και η δυναμική που αναπτύσσεται από δυο ανθρώπους δεν έχει να κάνει με τις λέξεις... Τον ερωτεύεται. Θα πατήσει το σχοινί του ακροβάτη και θα τον φτάσει. Τον ερωτεύεται. Η πόλη, κρύβει με επιμέλεια τα πάθη, τα λάθη, τις νεκρές αγάπες και τους γελοίους έρωτες, τους αλήτες και τις εκ πεποιθήσεως πόρνες, αντρικές και γυναικείες. Ξέρεις; ΌΛα αυτά, έχουν γοητεία.. Αλλά το σημαντικό, είναι το ένα. Είναι η ένωση. Αυτή μπορεί να σε διαιρέσει σε απίστευτα πολλά κομμάτια , χωρίς να σε κάνει να χάσεις ενέργεια και χωρίς να κρύψει το φως.. Είμαστε φως, είμαστε φως και ενέργεια.. Και εσύ μπορείς να το πεις ειμαρμένη, μπορείς να το πεις έρωτα, άλλος αγάπη. Η μοναδική στιγμή, που τσουλάνε δυο άνθρωποι στο ίδιο μονοπάτι λέγεται ιδανικό/ Όχι εξιδανικευμένο ούτε ψευδαίσθηση. Κάποτε , όταν ο κόσμος θα αλλάξει, και ο άνθρωπος θα είναι επιτέλους ελεύθερος, στο έχω ξαναπεί, δεν θα επικοινωνεί με λέξεις, Αθήνα Καναδάς θα μιλούν μονάχα με την σκέψη.... Ήλιος , μόνο ήλιος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου