Η αυλή έκλαιγε, η μάνα κρεμασμένη στην πόρτα να κοιτά Κι ο πατέρας σκληρός να φαίνεται, όμοιος με τις πέτρες του χωριού Μια σάπια βαλίτσα στα χέρια των πέντε παιδιών που φεύγουν στην πόλη Και χίλια μυστικά ραμμένα στα στόματα τους Όπως (γιατί δεν έκλαψες πατέρα στην φυγή μας) Ραμμένα σύμφωνα, ρήματα κι επίθετα στην γλώσσα Όπως (πονάω που σε αφήνω μάνα) Πέντε παιδιά, πέντε χελιδόνια στον βαμμένο μαύρο ουρανό Το πρώτο μεροκάματο στα δέκα τους χρόνια, στον πατέρα θα στείλουν Κι ύστερα μεγάλα πια ,σε ένα φέρετρο θα τον κλάψουν όλη την νύχτα Στην ίδια την αυλή που ξανά θα κλαίει Στους τόπους της φτώχειας, οι άνθρωποι μαθαίνουν στα παιδιά τους να λένε, η ευτυχία είναι ψέμα, μην το πιστέψετε ποτέ σας από κανέναν... Τα πέντε παιδιά ακόμη μυστικά ραμμένα είναι. Πότε στις τσέπες, πότε στις ντουλάπες τα κρύβουν Και σπάνια θυμούνται , μαθαίνουν μονάχα να αντέχουν...