Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014


Η ευτυχία, κρατά μέσα της και κάτι από λύπη. Μπορεί να είναι σαν ένα υπέροχο πορτοκάλι που μπερδεύεται στα πόδια σου αλλά είναι κι ένα κρυφό άλγος στα οροπέδια του νου. Οι θεραπεύτριες κόρες μάλλον πλένουν τα πόδια του Ιησού, για αυτό τα παράθυρα κρύβουν από πίσω τους τόσα δράματα ή τόσες ευτυχίες. Ευτυχίες σου είπα; Μακάρι να ήταν πολλές, το χρειάζεται ο κόσμος για να αντέξει το κουβάλημα του βάρους του στον πλανήτη. Να, αυτό θέλω να σου πω για μένα. Όταν νιώθω ευτυχισμένη ,- πρόσεχε οταν νιώθω, δεν λέω όταν είμαι-, όταν λοιπόν, νιώθω ευτυχισμένη, αισθάνομαι πως δεν βαραίνω τούτον τον πλανήτη με την παρουσία μου. Αυτό μου επιτρέπει να γίνομαι πιο γενναιόδωρη με τους άλλους. Μα τι είναι η ευτυχία αν δεν μοιράζεται; Ξέρεις; Υπάρχει πολύς φθόνος, οι άλλοι χαλιούνται σαν νιώθουν την ευτυχία των τρίτων. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για τους περισσότερους.. Κι έτσι, αυτά τα ασήμαντα <<καλά παιδιά>> κρύβουν την χαρά τους μην τους φθονήσουν οι άλλοι. Σςςςςςςςςςςςςς, ΜΗΝ ΜΙΛΆς, μαθαίνουν από μικροί να καταπίνουν την τσιχλόφουσκα... Αλλά ας ξανάρθω στο δικό μου ζήτημα άγνωστε φίλε. Πιστεύω πως γεννιούνται άνθρωποι με τόσο ευαίσθητους αντένες που δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Για λίγο θα είναι, μετά αναμοχλεύουν τα ζητήματα της ευτυχίας. Και ξέρεις; Υπάρχουν κι αυτοί που ζητούν συνέχεια. Κι άλλη ευτυχία, κι άλλη ευτυχία. Από την μια ζητάς, από την άλλη αναμοχλεύεις.. Ας είναι. Ένας μικρός περίπατος στο πάρκο μου θύμισε πως νιώθω κάτι από την ευτυχία. Κι αρκετά άλλα.. Υπάρχουν όμως κι άλλα τόσα που μου θυμίζουν πόσο βαριά σκιά έχουν οι άνθρωποι επάνω σε αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη. Κάνουν γιόγκα, διαβάζουν , κάνουν διαλογισμό πιστεύοντας έτσι πως θα πετύχουν την γαλήνη. Η γαλήνη και η ευτυχία όμως καλέ μου φίλε θέλουν να φτύσεις αίμα για να τις αποκτήσεις. Ο ήλιος έξω θριαμβεύει. Σκέπτομαι γιατί δεν περισσεύει ποτέ λίγη χαρά σε αυτόν τον τόπο αφού ο ήλιος πλεονάζει με τα γέλια του. Ξέρω, φταίνε οι άνθρωποι οι ίδιοι. Η ιστορία μας.. Λες να φοβόμαστε τελικά να αισθανθούμε ευτυχισμένοι εξαιτίας κάποιας κρυφής πληγής των προγόνων που κακοφόρμισε; Κάποιο ενοχικό σύμπλεγμα ίσως; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν κοιτώ την άκρη του στόματος των γατιών και των σκύλων βλέπω ένα χαμόγελο. Μόνο τα μάτια τους κρύβουν λύπη. ίσως γιατί ξέρουν πόσο αδίστακτη είναι η φύση μας.. (Σκέψεις μεσημεριού)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου