Αυτά που γράφω, δεν είμαι μόνο εγώ είναι κι ότι θα ήθελα να είμαι ή να είναι. Μην λες στον εαυτό σου με κατάλαβες, κομπάζουν οι άνθρωποι σαν λένε από τις λέξεις πως κατάλαβαν. Αγαπώ αυτά που γράφω ,αλλά ως εκεί. Αγαπώ όταν τα γράφω. Μόλις τελειώσουν, έχουν πάρει τον δρόμο της φυγής.. Μου αρέσει κι εμένα να φεύγω. Οι άνθρωποι με τις πολλές εμπειρίες είναι σαν τις δικογραφίες, τείνουν να βρουν κοινά χαρακτηριστικά και ή να βγάλουν τα πορτρέτα ένοχα ή αθώα. Αλλά κάθε ταύτιση με ένα άλλο πρόσωπο θα ήταν άδικη. Οκ, καταλάβαμε. Δεν διαλέγετε τον πιο εύκολο δρόμο. Απλές διαδικασίες, απλές καταστρατηγήσεις και εκριζώσεις. Μα εσείς εκεί, αγαπητέ εαυτέ μου. Να κουβαλάτε το σαράκι μέσα σας. Να παλεύετε με τα απάτητα. Ακούστε με κι εμένα. όλα είναι ένα ψέμα. Από συνήθεια ή διαστροφή. Στο μεταξύ υπάρχει και το αυτοψέμα, το λέτε εσείς μόνη σας σε εσάς για να εξυπηρετήσει τα όνειρα σας. Ε, αγαπητή μου, τα όνειρα σας γέρνουν.. Πείτε το σε κάθε νεκρό και σε κάθε ψώνιο που παριστάνει τον νεκρό. Λοιπόν, θα σας κάνω ένα πορτρέτο. Κι ας γέρνετε λίγο πότε πότε. Μετεωρισμός λέγεται, το έχουν οι ονειροπόλοι... Δεν γαμιέται, ας αφήσουμε τις ευγένειες. Τουλάχιστον εαυτέ μου είμαστε φίλοι πια.. Γελάμε μαζί πότε πότε.. Ελάτε μαζί μου, κοιτάξτε εκεί, χωματερές και άνθρωποι μαζί.. Δεν βαριέστε, εσείς κι εγώ τα λέμε, χρειάζεστε και άλλους; Ναι; Και άλλους; Οκ, θα σας ρίξω μια αρχαία τράπουλα, θα καλέσω και τον αρχαίο μάντη και θα τα πούμε. Ω, ξέρω, νιώθετε λίγο κούραση. Το ίδιο κι εγώ. Καληνύχτα. Μην είστε εγωίστρια, εκτός κι αν αυτό σας φανεί χρήσιμο στην διάρκεια της σφαγής... Σας φιλώ. Πόπη