Περί μαγείας Αγαπημένε μου, όταν κοιμάσαι, σβήνω τα αστέρια, ένα ένα, για να μην ακροβατούν με την λάμψη τους κάτω από τα κλειστά σου, βλέφαρα. Τα αστέρια, όταν σβήνουν κάνουν έναν απαλό ήχο σαν να τρεμοπαίζει ένας ηλεκτρικός λαμπτήρας. Τον έχω ακούσει καθαρά και ήρεμα. Αγαπημένε μου, υπάρχει ένας κόσμος που δεν μεταφράζεται με λέξεις, δεν υπάρχει η λογική των σκέψεων, δεν υπάρχει η ρουτίνα του ανθρώπου που ενδύεται ένα κουστούμι ή ένα πρόσωπο που θα σταθεί στην μάχη με τους άλλους νικητής. Σου αρέσει να βγαίνεις νικητής λες, και πάντα βγαίνεις. Φυσικά ξέρω πως αυτό δεν είναι το κίνητρο σου, απλά διακρίνω μια αγωνία. Εμένα δεν με νοιάζει να κερδίσω ή να χάσω. Με νοιάζει να μην με αγνοούν, με νοιάζει κατάσαρκα να με αγαπούν. Όχι με το να είμαι αρεστή. Όχι να με αποδεχτούν. Να με αγαπήσουν ζητώ. Και αυτό κάνω, αγαπώ. Αγαπώ όλες τις ιδιότητες των ανθρώπων, με αυτούς που δεν θα μπορέσω να περπατήσω στον ίδιο δρόμο είναι οι δερβίσηδες. Εννοώ αυτούς που γυρνούν γύρω από τον εαυτό τους και εξηγούν τα πάντα με γνώμονα τον εαυτό τους. Καμία πρόοδος λοιπόν, καμία έκπληξη από αυτούς. Αγαπημένε μου, όταν είσαι νευρικός θέλω να σε κάνω να θυμώσεις, να βγάλεις αυτόν τον πυρετό μέσα από το αίμα σου. Υπάρχει η μαγεία των πραγμάτων, υπάρχει η μαγεία των ανθρώπων. Η μαγεία είναι βραδύτητα. χρειάζεται χρόνο να επωάσει τα φίλτρα της. Χρειάζεται ελευθερία και πίστη στις δυνάμεις της. Έτσι, ένα φρικτό βράδυ χειμώνα, που μόλις έχεις χωρίσει, από το τηλέφωνο, βγαίνεις έξω, περπατάς και η καρδιά σου βγαίνει έξω από το στήθος σου. Γεμίζει με το κόκκινο χρώμα της το ρούχο σου. Ψελλίζεις δυνατά. Έχεις ψελλίσει δυνατά; Και καθώς επιβραδύνεις τον ρυθμό που τρέχει η λύπη σου καθώς γίνεται απόγνωση, τότε ακριβώς ζητάς ένα απαλό χάδι. Κάποιος να αγγίξει την πληγή σου. Δεν είναι κακό να δείχνουμε τις πληγές μας... Και καθώς αφήνεις αυτό το αιματοβαμμένο δάσος να ξεπηδήσει από μέσα σου, τότε ακριβώς, τότε ακριβώς κάποιος άγνωστος σε ακούει και σε νιώθει. Βγάζετε μαζί τα στήθια σας και τα αγκαλιάζετε. Και δεν είσαι μόνος, ξαφνικά δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον παγωμένο Βοριά της λύπης. Αυτό γίνεται από τότε που υπήρξα σαν παιδί. Άκουγα αυτόν τον αόρατο κόσμο να τρέχει κάτω από τα πόδια μου. Οι αισθήσεις μου βάθαιναν και άνοιγαν σαν κάλυκες από λουλούδια. Μαγεία βρίσκεις επίσης στα ζώα. Ξέρεις; Και τα ζώα γελούν . Σε καταλαβαίνουν πότε είσαι συννεφιασμένος κια πότε κολυμπάς με απλωτές στην ευτυχία. Η ευτυχία είναι πρόσκαιρη, η λύπη κρατά πιο πολύ. Όμως αυτό το μαθαίνεις, την μαγεία οφείλεις απλά να αρχίσεις να την αναγνωρίζεις. Δεν είναι αφορισμοί. Δεν είναι ευχολόγια. Είναι ένας αόρατος συγχρονισμός με τον τρόπο που δονείται το σύμπαν.. Δένεσαι με τις κλωστές του κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως σου έρχονται άγνωστες πληροφορίες. Για άγνωστους ανθρώπους. Για γεγονότα που θα συμβούν. Για γεγονότα που συνέβησαν σε μια χρονοφυσαλίδα. Οι άνθρωποι μας αγαπούν. ΜΑς απορρίπτουν από φόβο ή ότι. Χάνουμε μάχες ή μας την φέρνουν. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να διατηρείς την γνησιότητα σου. Να μην γίνεις ένα αντίγραφο του εαυτού σου ή κάποιου άλλου. Ο Νίτσε είπε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Συμφωνώ απολύτως. Αγαπημένε μου, αγάπα τις πληγές σου. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι. Οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί με τις λεπτές αντένες. Οι ευαίσθητοι που δεν έγιναν πέτρα για να προστατέψουν αυτήν την ευαισθησία. Πάτα με. Η μαγεία έχει ξαναβρεί την λαμπερή θέση της στην ζωή μου. Κάτι μαζικές απογοητεύσεις με είχαν απορυθμίσει και δεν την άφηνα να μου μιλήσει. Αγαπημένε μου, αγαπάς τα ζουμπούλια; Αγαπώ να τα τοποθετώ στα κοιμητήρια. Τα κοιμητήρια κρατούν την σιωπή που χρειάζεται η πόλη. Κι η σιωπή έχει μαγεία. Μαγεία είναι να βλέπεις έναν σκύλο να σου χαμογελά γιατί τον τάισες σουβλάκια.. Αγαπημένε μου, η ευγνωμοσύνη είναι ένα κομμάτι μαγείας. Αν αφήσεις αυτήν την αίσθηση να γεμίσει όλο το μέσα σου τότε θα καταλάβεις πόσο μάταια είναι όλα τα άλλα. Αυτά που κυνηγούμε σαν καρότα για να λέμε πως είμαστε άνθρωποι. Ο άνθρωπος είναι ουρανός, θάλασσα και γη. Αν δεν ήταν όλα αυτά, τότε δεν θα μπορούσε ούτε ένα λεπτό να αντιληφθεί πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος πίσω από αυτόν που βλέπουν τα μάτια. Με αφοσίωση Γκρέτα