Ο αδελφός μου, είναι ένα σύννεφο που φτύνει καρπούς Μαλακώνει τα άγρια λουλούδια Αγαπά να με αντέχει Ο αδελφός μου έχει πολλά πρόσωπα, γίνεται αντιλόπη, και λιοντάρι γίνεται Κι όλα τα κάστρα, σαν ανεβαίνει με δαυλούς, μου αφήνει μια ανάσα Κι όταν γράφουμε αράδες σε μπλε τετράδια, καρδιές δελφινιών είμαστε Η αγάπη είναι συνεχής κόπος, και τρόπος είναι, χωρίς έλεος Λέμε, μια ημέρα θα κατακτήσουμε τον κόσμο Τότε, σαν ο κόσμος θα έχει κατακτήσει εμάς.. Ο αδελφός μου είναι από άλλη μήτρα και σπέρμα Αλλά αυτό που μας δένει, είναι πέρα από αυτά, αυτά είναι σαν απόνερα στην θάλασσα που κολυμπάμε. (Του αδελφού μου)