Καίω το τελευταίο μου χαρτί .Δεν χρειάζομαι καβάτζες. Δεν με ενδιαφέρει κανένα μέρος νίκης. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εκτεθώ διαφανής και ακέραιη. Ναι, ακέραιη. Αυτή είναι η δική μου <<αθανασία>>. Καίω το τελευταίο μου χαρτί. Καίγομαι μαζί με τις πεταλούδες. Καμία δεν αφήνω να θρηνήσει. όλες χαίρονται. Ναι, κάποιος με είδε κάτω από το αόρατο πέπλο μου. Κάποιος συμπάσχει μαζί μου και χαίρεται. Όταν μιλάω στην Αντιγόνη, της επισημαίνω την τάση της να ερωτεύεται <<αλήτες>>. Πιστεύει πως η <<αλητεία>> έχει ένα απεριόριστο <<ρεπερτόριο>>. Της λέω πως αυτό είναι λίγο μύθος.. Αυτό ίσχυε κάποτε. Για μένα<< αλητεία>> είναι να ξημερώνες με φίλους μετά από ατέλειωτες κουβέντες, να κλείνουν τα μάτια σου μετά από σωματικές και πνευματικές εξαντλήσεις. Πολλοί την πατάνε με αυτούς που παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Νομίζω πως αυτή είναι η <<σύγχρονη αλητεία>>. Καμία άφεση σε αυτούς. Υπάρχουν πρίγκιπες, Υπάρχουν πριγκίπισσες. Γιατί υπάρχουν γενναίοι. Καίω το τελευταίο μου χαρτί. Υπάρχει φυσικά η φωτιά και η καύση. Αλλά μετά υπάρχει ξανά η αναγέννηση. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Κατάλαβες; Η ευτυχία είναι ένα μέρος από εμένα. Πλέον. Καίω το τελευταίο μου χαρτί. Κανείς δεν μου διαβεβαιώνει πως θα βρω άλλο. Κι αυτή η μη διαβεβαίωση είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές. Πληρότητα