Κυριακή 18 Ιουνίου 2017


Σου μιλούν οι ψυχές και σου ψιθυρίζουν πως εδώ είναι πια ,ένα εργοτάξιο αισθημάτων. Γυρίζεις και τους λες πως περιμένεις να έρθουν οι καλύτερες ημέρες. Γελούν μαλακά και σου απαντούν πως ακόμη και τα σύννεφα κάνουν παράπονα και ζητούν να μεταναστεύσουν. Βάζεις τα χέρια στις τσέπες και νιώθεις σαν να είσαι ο Τομ Σόγιερ. Αντιλαμβάνεσαι χωρίς κόμπλεξ πως υφίσταται μια μετάλλαξη το ανθρώπινο είδος ,αλλά δεν μπορείς να μεταλλαχτείς κι εσύ. Το παίρνεις απόφαση, θα μείνω με τους τελευταίους λες. Στο μεταξύ τόση ανθρωπο μάζα στους δρόμους που ούτε ένας δρόμος για παιχνίδι ανοιχτός. Ο ήλιος παίζει γνέφοντας σου ο πυρετός έχει πάρει το μαστίγιο του και σε χτυπάει. Θέλεις να μπείς σε όλα τα παιχνιδάδικα και να τα σαρώσεις. Να κυλιστείς επάνω σε ότι είναι χνουδωτό, σε λίγο καιρό και τα ζωντανά θα μετακομίσουν αλλού, το ξέρεις, θα μείνουμε με τα χνουδωτα ως ανάμνηση. Η τρέλα γενοβολάει συνεχώς. Κι οι αρρώστιες επεκτείνονται

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου