Κάποτε μια κοπέλα που είχε ένα εξωτικό, κόκκινο πουλί κι ´ενα παιδί πίσω από το στήθος της ένιωσε δυσφορία. Αυτό οφειλόταν στο ότι τα δυό αυτά κρυμμένα πλάσματα τσακώνονταν αρκετά συχνά. Κι η κοπέλα προσπαθούσε να τους κάνει να ειρηνεύσουν. Όμως αυτό δεν είχε καμία επιτυχία. Και μια ημέρα που δροσοσταλίδες ήταν κρεμασμένες στα δέντρα συνάντηςε στον δρόμο της έναν ποιητή. Ο ποιητής τσακώνονταν με την ηχώ και την σκιά του, τις καταδίωκε ώστε να μπορέσει να φτιάξει ένα ποίημα. Ήξερε πως ένα δυνατό ποίημα, θάμπωνε με την λάμψη του τον αναγνώστη και έδινε νέο παλμό δίνοντας μια πολύ ακριβή σαφήνεια στις αξίες. Η κοπέλα έβλεπε τον αγώνα που έκανε ο ποιητής κι ένιωσε πως οι αληθινοί ποιητές βρίσκουν πάντα την αρχή του τούνελ που λέγεται μυστήριο. Είδε την άβυσσο που έριχνε τις σαίτες του και καταλάγιασε μέσα της την δική της αγωνία για τον καθημερινό πόλεμο των κρυμμένων δικών της πλασμάτων . Αντιλήφθηκε με το βάθος της καρδιάς της ,πως το πουλί και το παιδί τσακώνονταν γιατί προσπαθούσε η ίδια να τα κρύψει από τους άλλους για να μην την κατακρίνουν . Κι ακούγοντας τον ποιητή μαγεύτηκε κι άφησε την γνώμη των άλλων πέρα, τότε το πουλί και το παιδί λευτερώθηκαν από το στήθος της κι έγιναν μέρος σε ένα ποίημα. Κι όλοι μαζί πια λευτερωμένοι, κοιτούσαν με μάτι καθαρό και ανοιχτή καρδιά το κέντρο της οικουμένης. Από εκεί έβγαιναν κρυφές μουσικές που με τις δονήσεις τους ένωναν όλους τους ανθρώπους... παραμύθι για μικρούς και μεγάλους υγ αφιερωμένο με πολλή αγάπη στην M. και τον Κ