Κυριακή 18 Ιουνίου 2017


Ο πατέρας μου ήταν ένα κόκκινο μήλο το τρώγαμε μαζί, ένας δίσκος του Βαμβακάρη χορεύαμε τις Κυριακές πίσω από τις κλειστές πόρτες τα τραγούδια, ηταν η θάλασσα που με έμαθε να επιπλέω, μια αφίσα της Μοσχολιού στο μαραγκουδικο,, ένα καναρίνι φωλιαςμένο κάτω από την τραγιάσκα του παππού, ένα ρολόι που πήρα από το χέρι του στον νεκροθάλαμο και ποτέ δεν το φόρεσα μα μονο το κοιτάζω, λέω ήταν- γιατί τώρα είναι ένα σύννεφο που κρύβω με επιμέλεια στο στήθος, το αφήνω πότε πότε και με ταξιδεύει χωρίς να χρειάζομαι πυξίδα... - του πατέρα μόνο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου