Οι άνθρωποι περιμένουν τα τριήμερα για να ξεχάσουν το δέρμα τους. Να ξεχάσουν πως η ζωή είναι ένα κουρδιστό παιχνίδι. Πως αλλάζουν πληγώνοντας εκείνους που αγαπούν. Πως οι μισοί θέλουν να πεθάνουν κι οι άλλοι δεν μπορούν. Πως μερικά παιχνίδια είναι στημένα. Θέλουν να ξεχάσουν πως ίσως μέσα στα ερείπια μπορεί να υπάρχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Πως μέσα στα σκατά υπάρχουν φορες που γεννιούνται πρίγκηπες δίχως στέμμα. Πως οι προδοσίες είναι παράφωνες αλλα πάντα θα υπάρχουν στην ορχήστρα. Οι άνθρωποι τα τριήμερα νομίζουν πως είναι αποδημητικά πουλιά. Αλλά δεν είναι. Απλά θέλουν να επιςτρέφουν στις αυταπάτες τους. Αν δεν γίνεις ήλιος όταν οι άλλοι σε γκρεμίζουν πάντα θα σε ρουφάει ο άτλαντας του κόσμου. Κι όσο κι αν φωνάζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν θα ακούνε τις φωνές τους γιατί θα ουρλιάζουν ανάμεσα τους τα πληγωμένα δέντρα της πόλης. Τα τριήμερα είναι κατασκευαστικές αποθήκες ονείρων.. Μόνο το τώρα υπάρχει, έχει γίνει τέρας υπέρ οπλισμένο κι απειλεί να μας φάει ζωντανούς. ΤΑ ΤΡΙΗΜΕΡΑ