Εκείνη την εποχή πεινούσαμε για τους ανθρώπους. Κι οι περισσότεροι πεινούσαν για εμάς. Μεγαλύτερη διέγερση από αυτήν, ήταν η ερωτική αναζήτηση, όχι όπως στα φωτορομάντζα, ούτε στα παραμύθια με τους βατραχοπρίγκιπες, 'ηταν αυτή του να φορέσουμε το δέρμα του εραστή μας. Όταν η ημέρα διαδεχόταν την νύχτα έλαμπαν τα σπλάχνα μας. Η καρδιά μας είχε πολλά ανοίγματα στην φαντασία και δεν επιδεχόταν περιφρούρησης. Όμως ξέρεις κάτι; Όλα αυτά, ήταν πριν* κάποιες λέξεις και τόποι γίνουν μόδα. Δεν χρειαζόταν να δεις περισσότερο από πέντε λεπτά τότε για να διαπιστώσεις την γνησιότητα των λεγομένων και των προσώπων τους.. Είχαμε παρατσούκλια αντί για ταυτότητα. Ονειρευόμασταν τα πιό όμορφα μάντρας, την Ινδία και τους Σούφι. Μα έπειτα ο Ρουμί, ο Τζακ κι ο Τσαρλς και πόσοι άλλοι έγιναν μόδα. Φιγούρες ανθρώπινες, των κοσμικών νησιών επισκέπτες, μιμήθηκαν τους καταραμένους παριστάνοντας τους αγίους, πράγμα αδύνατον να το πετύχει άλλος κανείς.. Καμία διαύγεια στις πράξεις και το μυαλό τους. Άνοιξαν αγορές. Ανοίχτηκαν και πήραν και πολλούς από εμάς. Ύστερα γιγαντώθηκαν οι άλλες αγορές. Και εκεί τελείωσε το θέμα της όρασης και η υπόθεση του ανθρώπου. Και τέλος κάποιοι που απομειναν κυκλοφορούν ψάχνοντας μια δικαίωση σε ηλεκτρονικούς τοίχους με δήθεν στίχους και μια δήθεν λατρεία στους νεκρούς. Κι αυτό το δήθεν με σκοτώνει.. Πολλές φορές ευχήθηκα να μην βλέπω και να μην καταλαβαίνω... Αλλά κάτι είναι πιό επάνω από εμένα και με πυροβολεί ακατάπαυστα.. Σήμερα πεινάμε πάντα για τους ανθρώπους. Αλλά τώρα πια δεν είμαστε αθώοι γιατί είμαστε υποψιασμένοι.. Πρώτο παράδειγμα εγώ, κάποτε μισούσα τα αποσιωπητικά, τώρα τα χρησιμοποιώ συχνά.... 4.17. Μεσημέρι, πάει για απόγευμα