Διαφημίσεις, αφίξεις, αποχωρισμοί, στο περιθώριο ο λυρισμός ως τα κόκαλα.
Δεν ενδίδω, απλά τρώω την σάρκα μου σαν το αρπακτικό στην έρημο.
Θαυμάσου για την ώρα στο τζάμι, εγώ σε κήδεψα κι ούτε ένα δάκρυ.
Πόσο κρίμα, πήγαινες κι εσύ κατά βάθος με το ρέμα.
Στημένος ώρες ατέλειωτες για τα εισιτήρια, αν θα σε πάρουν, να σε χτυπήσουν στην μηχανή σαν αντικείμενο που παραλήφθηκε.
Πόσο κρίμα, ήταν μπονάτ...σα κι εσύ τρικύμιζες απο δειλία κι ηττοπάθεια.
Μα εγώ σε κήδεψα κι ούτε ένα δάκρυ.
Από την σάρκα μου άφησα ένα νύχι να παίζω την κιθάρα μου.
Και το φεγγάρι που πάντα τρεμοπαίζει στην αυλόπορτα.
Φύγε κι εσύ,
μα το καλύτερο ήταν ότι εγώ σε διάλεξα.
Εγώ σε αγάπησα, εγώ σε τέλειωσα, πριν δω ακόμη να τελειώνεις τον εαυτό σου .
Καλά,
είχες αποκάμει από δυνάμεις σχετικά νωρίς..

( Το εισιτήριο)