Iφιγένεια

Η Ιφιγένεια είναι παιδί του θεάτρου, είχε την μίμηση των συναισθημάτων στην τσέπη της, από την πιό τρυφερή ηλικία.
Άλλο για τον μπαμπά, άλλο για την μαμά.
Δεν αισθανόταν απλά, το προχωρούσε πέρα από τα όρια.
Είναι ηθοποιός από χόμπυ, αυτό σημαίνει, δεν εξαρτάται από μαιντανούς, επιχορηγήσεις,δεν εξαρτάται από κανέναν.
Δεν πλουτίζει την συλλογή της με γνωριμίες ερπετών και σπάνιων σαυρώ...ν.
Είναι γύρω στα 25, έχει φακίδες και πλούσια κόκκινα μαλλιά που αν δεν τα χτενίσει γίνονται όλο δαχτυλίδια.
Οι εραστές της αγαπούν το σώμα της και τα μαλλιά της, περνούν τα δάχτυλα τους μέσα σε αυτά τα παχιά κόκκινα δαχτυλίδια.
Μα αγαπούν και τα μάτια της. έχουν το χρώμα του μελιού στον ήλιο, ένα κουταλάκι μέλι που το αφήνεις να πέφτει ενώ το φωτίζει΄ο ήλιος.
Η Ιφιγένεια 'εχει ανυπόμονη καρδιά, αυτό σημαίνει πως όταν της τραβήξει κάτι το ενδιαφέρον αφοσιώνεται ώσπου να της φύγει σαν πουλί που μεταναστεύει.
Μα τον τελευταίο χρόνο έχει αποφασίσει να υποστεί με υπομονή και αδάμαστη επιμονή όλα όσα κάνουν μια καρδιά αληθινά συμπονετική.
Αυτό έχει σαν φυσικό επακόλουθο να πληγώνεται συναισθηματικά τις περισσότερες φορές.
Έτσι κι αλλιώς αυτό που λέγεται πραγματικότητα την αφήνει παγερά αδιάφορη.
Την πραγματικότητα την διαμορφώνεις, λέει από μικρή, εκεί, γύρω στα 14.
Τελευταία οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να την ενδιαφέρουν, είναι που δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης.
όλοι είναι απελπιστικά προβλέψιμοι..,
Κανείς δεν φανερώθηκε σαν πραγματικά υπερήφανος κι αξιοπρεπής ή αφάνταστα καλός.
Αυτό δεν την βοηθά στο να αφοσιωθεί σε κάποιον άνθρωπο, η αφοσίωση είναι ένα μέρος μαγείας και μυσταγωγίας.
Μένει η τέχνη, οι ρόλοι.
Μα πολύ τελευταία για να σκοτώσει τα αυγκράτητα κύματα της ανίας που την κυκλώνουν τους ρόλους αυτούς τους παίζει στην ζωή της, παίζει περσόνες διαφορετκού ενδιαφέροντος στα ερωτικά κρεβάτια.
Χωρίς να το καταλαβαίνει βαθιά, γιατί στην τέχνη της είναι απίστευτα μετριόφρων,
οι εραστές της αγαπούν τις περσόνες κι όχι την ίδια, τους πείθει με την τέχνη της πως έτσι είναι αυτή η ίδια.
Μια νύχτα ζήτησε ένα φιλί από κάποιον και αυτός της το αρνήθηκε.
Πληγώθηκε βαθιά από αυτήν την άρνηση.
Δεν ήταν θέμα εγωισμού, ήταν θέμα που αφορούσε αυτήν την ανυπομονησία και την συμπόνια της καρδιά της..
Αυτή ποτέ δεν θα αρνιόταν κάτι τέτοιο.
Γύρισε στο σπίτι και κοιμήθηκε κλαίγοντας.
Όταν ξύπνησε το αποφάσισε. Η άρνηση του φιλιού αυτού ήταν η αιτία να δει την γκρίζα πραγματικότητα. Να αντιληφθεί πλήρως πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι δίχως ρόλους...
Και δεν είχε καμμιά διάθεση πια να παίξει κανέναν άλλο ρόλο.
Τύλιξε μια σακούλα στο κεφάλι της αφού πρώτα έκοψε τα πλούσια κόκκινα μαλλιά της.
όταν ανέβηκε στην καρέκλα και τύλιξε το σχοινί στον λαιμό της δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, κλώτσησε την καρέκλα και πέθανε.
Χωρίς ανάσα.
Εδώ που τα λέμε όπως ακριβώς έζησε...Χωρίς ανάσα...
Στην κηδεία βρέθηκαν μαιντανοί, ψυχολόγοι κι άνθρωποι των θεαμάτων.
Κανένας, ούτε εραστής ούτε γονιός της δεν μίλησε για την συμπονετική καρδιά της, αυτήν την ανυπόμονη καρδιά...
Βλέπεις όλοι έχουν μάθει να μην βλέπουν πέρα από την μύτη τους.
Αλλά και να έβλεπαν δεν θα την έφερναν πίσω...
Αυτός που αρνήθηκε το φιλί της ήταν ένας τυχοδιώκτης των θεαμάτων.
Για λίγο η καρδιά του ράγισε σαν έμαθε τα νέα αλλά λόγω της έλλειψης αυτοεκτίμησης δεν συνδύασε την δική του άρνηση με τον χαμό της κοπέλας..
Γρήγορα συνήλθε και άρχισε να ψάχνει τις κρατικές και τις ιδιωτικές επιχορηγήσεις.
Κάποιες φορές αναρωτιέσαι όσο περισσότερο γνωρίζεις ανθρώπους της τέχνης...
Πόσο καλύτερη θα ήταν δίχως αυτούς....