Ο κόσμος ξέχασε το όνομα του
Μαζί του κι εγώ προσπαθώ να ξεχάσω το δικό μου
Να στροβιλιστώ γύρω από την χρυσή σκόνη του χρόνου
Άγρια η Μπλανς ,ιππεύει ένα πόνυ
Χαστουκίζει τον αέρα με έναν καθρέφτη
Αν δεις την ματιά της θα πετρώσεις, θα πεισμώσεις
Μάσκες απαλές σιγοσβήνουν την καρδιά τους σε ένα πλήθος άγρυπνο
Αν δειλιάσεις φώναξε κι εμένα
Να πιούμε και να κοιτάξουμε όλα τα άστρα, να συγχωρέσουμε ...και να ξεχαστούμε
Και μέσα στον κόσμο να φωνάξουμε το όνομα μας
Εκείνο που είχαμε όταν τρίζαμε τα δόντια μας μιλώντας
Μπλανς,
αφήστε τους τόνους τους δραματικούς,
ακόμη ντρέπεστε να πείτε φοβάμαι;
Αυτά που γνωρίζω πως ξέρω κι αυτά που δεν γνωρίζω πως ξέρω,
όλα αυτά στο ποτήρι υψώστε,
ας πιούμε μαζί στον Αύγουστο που θα έρθει, θα ναι σεληνόφως
και ζευγάρια θα χορεύουν αγκαλιασμένα
Ας ξεχάσουμε τον κόσμο,
έχουμε εμάς εδώ αντάμα,
τα πάθη μας και τις εμμονές μας θα αφήσουμε να ιππεύει για λίγο η ωραία Μπλανς
Τόσο ωραία που στέκει πάνω στην μικρή πλάτη του ζώου,
τόσο ωραία, της αξίζει !
Σαν αντικρύζετε καθαρά πως δεν υπάρχει δομή στην ράχη της ζωής σας,
αφήστε την δομή της γλώσσας,
θαυμάστε την Μπλανς,
είναι σαν το μοσχολέμονο...

( Μπλανς, η ωραία )