Επιδόρπιο

Άγευστο ήταν κι άοσμο,
όλα τα στερητικά, τα άλφα είχε στο κέντρο του καθώς το έτρωγε,
μασώντας το ,θυμήθηκε δυό γέρους που συναντήθηκαν αργά,
αισθανόμενοι βαθιά εκείνα τα στερητικά τα άλφα που τους εμπόδισαν να ζήσουν την ζωή τους αληθινά, 'ενα σύμπλεγλα με το σώμα τους έφτιαξαν κι έπεσαν από μια ταράτσα κάτω στον δρόμο,
ένα σκυλί που τους είδε έσκουζε μονάχα,
οι άλλοι οι περαστικοί σα...ν να μην τους έβλεπαν και πήγαιναν.
Το επιδόρπιο του κάθισε στο στομάχι σαν πέτρα,
μια ζωή ενοχική έζησε γεμάτος από τα στερητικά,
όχι από μια απόλαυση που είχε περάσει
αλλά αυτήν που ποτέ του δεν ένιωσε,
τσαλάκωσε το χαρτί που τύλιγε λίγο πριν αυτό το άνοστο επιδόρπιο,
κοίταξε τον ουρανό κι ένιωσε πρώτη φορά πως όλα τα σύννεφα τον έπνιγαν...