Απόσχιση

Απόκαμες λες μέσα στους γυρολόγους να μιλάς
Στις συλλογές τους από ανθρώπους εκουράστηκες να μηνύεις τα αυτονόητα
Να ξεχωρίζεις τα σπυριά από το σιτάρι ως ένδειξη ευγένειας
Τα χλωρά και τα καθαρά , τα ακάθαρτα και περιττά
Έπειτα με περισυλλογή κάτω από την αρχαία συκιά ξάπλωσες
Κουρνιασμένος σε μια κουφάλα να φυλάγεσαι από τα ερπετά
Στην σύναξη των ζώων πολλά από αυτά αποφάνθηκαν
( Δεν καταννοώ τις πράξεις σου που ναι γεμάτες ιδιαιτερότητες κι εκκεντρικότητα παλαιών σπηλαιολόγων, τώρα είναι η εποχή της απλούστευσης και της ομαδοποίησης σε πρόσωπα, να αυτό το καταλαβαίνω και αυτό μπορώ να το δαγκώσω σαν μήλο κόκκινο, τα άλλα σου δεν δύναμαι να χαρτογραφήσω σε ενδοχώρες)
Και καθισμένος κάτω από την συκιά, ξοδεμένος από δυνάμεις, είπες
(Θα συμβιβαστώ ή θα αποσχιστώ για να σωθώ και να σώσω όσα θεωρώ πολύτιμα)
Κι η αλήθεια είναι πως μόνο τα ερπετά ως πνευματικά όντα σε κατάλαβαν
Στο μεταξύ το γάλα της συκιάς άρχισε να σου ξύνει τις πληγές
Τις τύλιξες με λίγο σάλιο και ένα μαντηλάκι λευκό
Κι απόμεινες να τυλίγεσαι στα σύννεφα, ένα σύννεφο κυνηγημένο από τα άλλα έγραψε στον θόλο του ουρανού
(Πικρή η μοναχικότητα, αλλά ο καθείς όπου ετάχθη)
Λίγη λύπη στάλαξε στα σπλάχνα σου κι ένα ρίγος
Ω!
Πόσο δυνατός μοιάζει ο άνθρωπος και πόσο αδύνατος, σκέφτηκες...
Ο Σαίξπηρ καλά το περιέγραψε, ζήτημα είναι ποιός ακριβώς θα το κατανοήσει...
Μα πρώτα στην πέτσα του χρειάζεται να το νιώσει...