Θέματα καθαρής συνείδησης

Κοιμάμαι χωρίς φόβο τις νύχτες ακουμπώντας με το ένα χέρι το μαξιλάρι μου
Την ημέρα την δέχομαι χωρίς τυμπανοκρουσίες και θόρυβο
Δεν εκτιμώ τα <<καλά παιδιά>> που γεννήθηκαν να κάνουν θελήματα, να κάνουν τους βαλέδες
Μα ούτε εκτιμώ τα <<καλόπαιδα>> που ενώ μπήγουν στων ξένων τα χέρια, τα νύχια τους, παριστάνουν τους ανύποπτους
Τις κατηγορίες και τα στρώματα τα κοινωνικά ...αντιπάθησα βαθιά μου
Τα ψώνια τα έκανα παρέα ώσπου να βαρεθώ την ίδια την ανία τους
Και εμένα με βαρέθηκα άπειρες φορές κι άλλλες τόσες
Την έπαρση την είδα σαν μουνουχισμό και μακριά έτρεξα όσο μπόρεσα
Την καλοσύνη την λάτρεψα γιατί μοιάζει σαν περίσσευμα ψυχής αφού μεγάλη μοιάζει να είναι, με τόσα χτυπήματα κάτω από την ζώνη
Ο θόρυβος κι η ανία κι οι ανθρωπίλα με σφάζουν στο γόνατο
Συμβουλεύτηκα πολλές φορές τα παιδιά και τους τρελούς
Τέλος λάτρεψα την σοφία των ηλικιωμένων που καλά μελέτησαν τον άνθρωπο στην συμπεριφορά του κάτω από τα πλατάνια
Μισώ μονάχα αυτόν που αφαιρεί την ελευθερία με χρυσές περγαμηνές ή στηριζόμενος στην αδυναμία των άλλων
Τέλος για να είμαι καθαρή απέναντι στον εαυτό μου δεν κάνω αυτά που ο άλλος δεν θέλω να μου κάνει
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα, ούτε ένα προσχέδιο ζωής, τα ποιήματα τα κάνουν οι ποιητές
Μια αισθητική ζωής, αυτό είναι το σχέδιο μου και σαν σχεδία έγινε να διασχίζω την ζωή μου
Με βήματα μικρά και αρκετά ευανάγνωστα ζητώ να με βρίσκω, κάθε φορά που έρχεται το σούρουπο
Κι όταν βλέπω λάμψη στο ανθρώπινο δέρμα, ξέρω, κάτι καίει από κάτω και το σέβομαι...