όταν γελάς, οι γραμμές στις άκρες των ματιών σου ανοίγουν σαν ακτίνες,
σκορπούν στο πρόσωπο, διαδρόμους από φως.
Κι όταν το στόμα ανοίγει σε χαμόγελο, βεντάλιες σκορπίζουνε δροσερό αεράκι.
Ρόδα σου πέταξα να κοιμηθείς,
να κοπάσεις την αγρύπνια σου, την αγωνία σου για τον κόσμο.
Ύστερα σε νανούρισα ενώ φώναζα γύρω σου ξωτικά και πλάσματα μυθικά.
Όταν γελάς, η πλάση ξεδιψάει,
ο Νοτιάς στροβιλίζεται ...μέσα στα μάτια μου και στις παλάμες μου παφλάζει λίγη μαγεία.
Από τις ξεχασμένες.
Σε είδα στον ύπνο μου μα δεν θα με πίστεψες.
Μπορείς όμως να ακούσεις τις νότες που ξυπνούν όταν γελάς;
Τις περνάω κοντά στα χέρια σου,
μάλλον τις έχεις ακούσει...
Η μεγαλύτερη γοητεία βρίσκεται σε όσα δεν ξέρουμε ,έλεγα στους άλλους.
Μα τώρα πιστεύω πως υπάρχει και σε ένα χαμόγελο που δεν το διαβάσαμε από κοντά,
μόνο από μακριά το νιώσαμε, αλλά το αγγίξαμε αφήνοντας το να μπει μέσα μας..

(Η προσωπογραφία ενός χαμόγελου). Αφιερωμένο