Το δωμάτιο είναι μικρό, έχει ένα ανοιχτό παράθυρο αφήνοντας ΄λίγες ανάσες φρέσκου αέρα ανακατωμένους με γιασεμί. Η νύχτα αφήνει ελεύθερες τις μυρωδιές της βεράντας.
Είναι ξαπλωμένοι αγκαλιά, εκείνη έχει το κεφάλι της στο στήθος του.
Του πειράζει τις άκρες των χειλιών του, ( έλα, μεγάλωσε τις σε ένα χαμόγελο), του λέει με παιδικό νάζι. Γελάει, τότε εκείνη του πειράζει τα λακάκια που σχηματίζονται στα μάγουλα του με τις άκρες των δαχτύλων της. Τα πιέζει με τα νύχια της. Γελάνε κι οι δυό.
Μια τρυφερή επιμήκυνση του φεγγαριού τεντώνει τις αισθήσεις τους καθώς φαίνεται αχνά έξω από το παράθυρο.
(Δεν σε χόρτασα ). Της λέει ενώ σηκώνεται να βάλει μουσική. Μουσική σε ασπρόμαυρο, καπνός, ουίσκυ και Τσάντλερ στο ταβάνι.
Κλείνονται σε φιλιά. Φιλιά δοσμένα με κάτι πέρα από το πάθος. Σάλια. Απολήξεις αισθητικές αναβοσβήνουν σε κύκλους φιλιών.
Κυκλικό φιλί.
Άνοιγμα στην σπηλιά την ερωτογενή. Που είναι τα αρχαία σου μυστικά;
Το φιλί γίνεται ένα υπεργαλαξιακό πουλί που χαμηλώνει την ένταση της ανυπαρξίας..
(Δεν σε χόρτασα), της λέει και η μουσική μπαίνει στην κοιλιά τους, μιλάει για τον Ωκεανό που δεν τελειώνει.
Την φιλάει παντού.
Στήθια, αφαλός, πόδια.
Λεπτές γραμμές σάλιων στην χλομή επιδερμίδα.
Τον γδέρνει λίγο στην πλάτη.
(Μην το τελειώσεις), του λέει με μια χαμηλή επιτακτικότητα..
Όταν μπαίνει μέσα της ,τόξα σφυροκοπάνε τα κύτταρα της. Και τα δικά του αφυπνίζονται.
Το αίμα τρέχει στις αρτηρίες τρελαμένο,, τα μάτια ενώνονται.
Τα πόδια της στην μέση του.
Τα σπλάχνα ανοίγουν.
Ο ερωδιός δεν πενθεί πια.
Κοιτάζονται.
Ο Ωκεανός ξαφνικά σκάει στα αυτιά τους.
Υγρά.
Φωνές. Σάλια. Μαζί του μπαίνει σε έναν άλλο κόσμο.
Πεταμένοι, ανακατεμένοι, σκόρπιοι οργασμοί τους είχαν μπερδέψει για καιρό.
Είχαν βολευτεί στην ακινησία των αισθημάτων τους ακούγοντας εκείνους τους μικρούς μελανούς οργασμούς. Πριν γνωριστούν..
Κουνιούνται μαζί με ένα σαξόφωνο.
Σε ένα καταφύγιο που προφυλάσει την ομορφιά.
(Δεν σε χορταίνω), του λέει καθώς τα νύχια της γδέρνουν τον τοίχο πίσω από τα κεφάλια τους..
Τα μάτια του είναι μελένια. Σκορπούν μέσα της άφθονες ποσότητες από μέλι..
Τα μάτια της είναι μαύρα, κάρβουνα και φωτιές.
Τα μάτια του είναι μελένια.
Ξέρουν πολλά κι ομως..δεν έχουν χάσει την λεπτή χάρη της αθωότητας...
Δεν έχουν χάσει τίποτε από την ηδονική παιδικότητα, αυτήν την φρέσκια ματιά , αυτήν την αγνότητα στην σκέψη χωρίς να μηδενίζεται το βάθος...
Τελειώνουν ρευστά.
Σε ταλαντώσεις, σαν ένα σαξόφωνο που γδέρνει την καρδιά.
Τελειώνουν σε κύματα.
Σε μικρόκοσμους που ανοίγουν τον ένα, τον μεγαλο, αυτόν που είναι το παν...
Τελειώνουν συγκεντρωμένοι στις ίριδες των ματιών τους....
Με ανάσες και φωνές λες και βρίσκονται απέναντι στον ίλιγγο.
Πέταξαν ως εκεί...
Πάνω από τον ίλιγγο.
Ξεπέρασαν την μέθη της σάρκας.
Εκείνα τα μελένια μάτια την άνοιγαν σαν κύκλο.
Εκείνα τα μαύρα μάτια τον βύθιζαν και τον ανέβαζαν σε μια σκάλα που δοκίμαζε τα όρια του.
Αγκαλιάστηκαν πάλι...
Τόση ηδονή κι όμως..ο ήχος της ανάσας τους ερέθιζε ακόμη τους αισθητήρες που είχαν πετάξει υγρό πυρ ως το ταβάνι...
(Είσαι το καταφύγιο μου), του είπε και έβαλε το κεφάλι της στο στήθος του..
(Κι εσύ, κι εσύ, σώπα τώρα), της είπε και άναψε ένα τσιγάρο και το έβαλε στο στόμα της, μετά άναψε ένα δικό του.
Κι αμέσως μετά της ξαναείπε με εκείνο το γλυκό γέλιο του..
(Τι στο διάβολο κάναμε μέχρι τώρα βρε μωρό μου, μου λες;)
Εκείνη γέλασε κι άρχισε πάλι να κολυμπάει αβίαστα στο μέλι των ματιών του.
(Ξέρω κι εγώ χαρά μου; ή νομίζαμε πως είχαμε την αυτονομία των πεταλούδων ή από κάμπιες γίναμε τώρα πεταλούδες...), του είπε και ένιωθε πως ανήκε σε έναν άλλο κόσμο που όλα έλαμπαν κι ήταν φωτεινά..
( Πως σου αρέσει να μιλάς μυστήρια), της πέταξε και γελώντας την έφερε επάνω του...
(Οι άνθρωποι είναι τα πιό παράξενα ζώα, μισούν κι αγαπούν με την ίδια ένταση), του είπε.
(Οι άνθρωποι είναι δηλητήριο, αιμα και μέλι), είπε κοιτώντας την απαλά..
(Τότε εσύ είσαι αίμα και μέλι), απάντησε και ξαναμπήκε στον Ωκεανό ΄του τραγουδιού γιατί πάλι τον ήθελε, τον ήθελε γιατί έβρισκε συνέχεια αιτίες να τον θαυμάζει...
Είναι ξαπλωμένοι αγκαλιά, εκείνη έχει το κεφάλι της στο στήθος του.
Του πειράζει τις άκρες των χειλιών του, ( έλα, μεγάλωσε τις σε ένα χαμόγελο), του λέει με παιδικό νάζι. Γελάει, τότε εκείνη του πειράζει τα λακάκια που σχηματίζονται στα μάγουλα του με τις άκρες των δαχτύλων της. Τα πιέζει με τα νύχια της. Γελάνε κι οι δυό.
Μια τρυφερή επιμήκυνση του φεγγαριού τεντώνει τις αισθήσεις τους καθώς φαίνεται αχνά έξω από το παράθυρο.
(Δεν σε χόρτασα ). Της λέει ενώ σηκώνεται να βάλει μουσική. Μουσική σε ασπρόμαυρο, καπνός, ουίσκυ και Τσάντλερ στο ταβάνι.
Κλείνονται σε φιλιά. Φιλιά δοσμένα με κάτι πέρα από το πάθος. Σάλια. Απολήξεις αισθητικές αναβοσβήνουν σε κύκλους φιλιών.
Κυκλικό φιλί.
Άνοιγμα στην σπηλιά την ερωτογενή. Που είναι τα αρχαία σου μυστικά;
Το φιλί γίνεται ένα υπεργαλαξιακό πουλί που χαμηλώνει την ένταση της ανυπαρξίας..
(Δεν σε χόρτασα), της λέει και η μουσική μπαίνει στην κοιλιά τους, μιλάει για τον Ωκεανό που δεν τελειώνει.
Την φιλάει παντού.
Στήθια, αφαλός, πόδια.
Λεπτές γραμμές σάλιων στην χλομή επιδερμίδα.
Τον γδέρνει λίγο στην πλάτη.
(Μην το τελειώσεις), του λέει με μια χαμηλή επιτακτικότητα..
Όταν μπαίνει μέσα της ,τόξα σφυροκοπάνε τα κύτταρα της. Και τα δικά του αφυπνίζονται.
Το αίμα τρέχει στις αρτηρίες τρελαμένο,, τα μάτια ενώνονται.
Τα πόδια της στην μέση του.
Τα σπλάχνα ανοίγουν.
Ο ερωδιός δεν πενθεί πια.
Κοιτάζονται.
Ο Ωκεανός ξαφνικά σκάει στα αυτιά τους.
Υγρά.
Φωνές. Σάλια. Μαζί του μπαίνει σε έναν άλλο κόσμο.
Πεταμένοι, ανακατεμένοι, σκόρπιοι οργασμοί τους είχαν μπερδέψει για καιρό.
Είχαν βολευτεί στην ακινησία των αισθημάτων τους ακούγοντας εκείνους τους μικρούς μελανούς οργασμούς. Πριν γνωριστούν..
Κουνιούνται μαζί με ένα σαξόφωνο.
Σε ένα καταφύγιο που προφυλάσει την ομορφιά.
(Δεν σε χορταίνω), του λέει καθώς τα νύχια της γδέρνουν τον τοίχο πίσω από τα κεφάλια τους..
Τα μάτια του είναι μελένια. Σκορπούν μέσα της άφθονες ποσότητες από μέλι..
Τα μάτια της είναι μαύρα, κάρβουνα και φωτιές.
Τα μάτια του είναι μελένια.
Ξέρουν πολλά κι ομως..δεν έχουν χάσει την λεπτή χάρη της αθωότητας...
Δεν έχουν χάσει τίποτε από την ηδονική παιδικότητα, αυτήν την φρέσκια ματιά , αυτήν την αγνότητα στην σκέψη χωρίς να μηδενίζεται το βάθος...
Τελειώνουν ρευστά.
Σε ταλαντώσεις, σαν ένα σαξόφωνο που γδέρνει την καρδιά.
Τελειώνουν σε κύματα.
Σε μικρόκοσμους που ανοίγουν τον ένα, τον μεγαλο, αυτόν που είναι το παν...
Τελειώνουν συγκεντρωμένοι στις ίριδες των ματιών τους....
Με ανάσες και φωνές λες και βρίσκονται απέναντι στον ίλιγγο.
Πέταξαν ως εκεί...
Πάνω από τον ίλιγγο.
Ξεπέρασαν την μέθη της σάρκας.
Εκείνα τα μελένια μάτια την άνοιγαν σαν κύκλο.
Εκείνα τα μαύρα μάτια τον βύθιζαν και τον ανέβαζαν σε μια σκάλα που δοκίμαζε τα όρια του.
Αγκαλιάστηκαν πάλι...
Τόση ηδονή κι όμως..ο ήχος της ανάσας τους ερέθιζε ακόμη τους αισθητήρες που είχαν πετάξει υγρό πυρ ως το ταβάνι...
(Είσαι το καταφύγιο μου), του είπε και έβαλε το κεφάλι της στο στήθος του..
(Κι εσύ, κι εσύ, σώπα τώρα), της είπε και άναψε ένα τσιγάρο και το έβαλε στο στόμα της, μετά άναψε ένα δικό του.
Κι αμέσως μετά της ξαναείπε με εκείνο το γλυκό γέλιο του..
(Τι στο διάβολο κάναμε μέχρι τώρα βρε μωρό μου, μου λες;)
Εκείνη γέλασε κι άρχισε πάλι να κολυμπάει αβίαστα στο μέλι των ματιών του.
(Ξέρω κι εγώ χαρά μου; ή νομίζαμε πως είχαμε την αυτονομία των πεταλούδων ή από κάμπιες γίναμε τώρα πεταλούδες...), του είπε και ένιωθε πως ανήκε σε έναν άλλο κόσμο που όλα έλαμπαν κι ήταν φωτεινά..
( Πως σου αρέσει να μιλάς μυστήρια), της πέταξε και γελώντας την έφερε επάνω του...
(Οι άνθρωποι είναι τα πιό παράξενα ζώα, μισούν κι αγαπούν με την ίδια ένταση), του είπε.
(Οι άνθρωποι είναι δηλητήριο, αιμα και μέλι), είπε κοιτώντας την απαλά..
(Τότε εσύ είσαι αίμα και μέλι), απάντησε και ξαναμπήκε στον Ωκεανό ΄του τραγουδιού γιατί πάλι τον ήθελε, τον ήθελε γιατί έβρισκε συνέχεια αιτίες να τον θαυμάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου