Ο ποταμός που χύνεται στην θάλασσα, επιτρέπει να διακρίνουμε το σμίξιμο των φυσικών στοιχείων, η αγκαλιά που δεν είναι σφιχτή, επιτρέπει να αισθανθούμε, ότι δεν είναι απαραίτητα απλόχωρη για εμάς, οι πόλεις, που επιθυμούν τα νησιά ,χύνουν δάκρυα κάθε φορά που βρέχει, κι εγώ , μια μέρα, μάζεψα όλα τα αδέσποτα και μίλησα μαζί τους, μου επέτρεψαν να ακούσω τις περιγραφές τους για όσα αφορούσαν τις συμπεριφορές των ανθρώπων και τις διασκεδαστικές τους νύχτες, κι εσύ, με έβλεπες να καπνίζω το τελευταίο μου τσιγάρο βυθισμένος σε μια αόριστη έκσταση, κι ανεβαίναμε τα σκαλιά του λόφου αμίλητοι και πνιγμένοι μέσα σε μια όμορφη σιωπή.. {Ο μονόλογος των προσμονών}