όσο γράφεις, ο δράκος της λύπης ταξιδεύει με μια γόνδολα, άλλοι τόποι περιμένουν τον ταξιδευτή, βροχή ατέλειωτη σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι, δάχτυλα που δακρύζουν επάνω στα πλήκτρα σε ένα πιάνο, δάχτυλα που βογκούν, καθώς ο δράκος παίρνει αυτό που έγραψες, το κάνει σίδερο και μέλι, τα κοιτάς με έναν μικρό θρίαμβο καθώς το τοξικό περιβάλλον φεύγει απρόβλεπτα, μόνος σου γεννιέσαι και μόνος σου πεθαίνεις, μέσα στην κοσμική ατμόσφαιρα