Μπορούσες να πεις, πως έτρεμε μια φλούδα από το μαύρο φεγγάρι, μέσα στα μάτια σου Πως, όλα τα Πέλαγα που είχες δει,συναντήθηκαν σε ένα σταυροδρόμι Πως έσκισες όλες τις λευκές σου σελίδες Πως έπεσε στην χώρα ένας ιός που κατέτρωγε μαζικά όλα τα αισθήματα Πως μύρισες το αίμα μου, που με έκαιγε, φοβήθηκες και το έβαλες στα πόδια Πως ακλόνητος ξυπνούσες, μέσα στην ενδοχώρα μου κάτι πρωινά άδεια Πως η μελαγχολία του Σεπτέμβρη πάντα σε καθήλωνε σαν να ήσουν σε αναπηρικό καροτσάκι Ένα μην πεις, πως τάχα με αγάπησες κι αυτό σου φτάνει, γιατί τίποτε αληθινό από αυτά που μπορούσες να κάνεις δεν μου είπες Γιατί η αλήθεια είναι, πως νοσούσες κι εσύ ,όπως οι άλλοι ,από υπέρμετρη <<ψυχική αφλογιστία>> Κι ενώ αυτό το διαπίστωσα γρήγορα, έπαιξα με τα ζάρια Οι εξάρες ήταν δικές σου... {Αφλογιστία