Το μαραγκούδικο, τις Κυριακές, έλαμπε από την παστάδα της καρδιάς σου Βάζαμε λαικά και χορεύαμε επάνω στο τσιμέντο, πίσω, στο βάθος, το πριονίδι γελούσε 'Εβγαζες το αχ και το έπιανα μέσα μου και σου χτυπούσα παλαμάκια καθώς μου έδειχνες ένα ζειμπέκικο Από πόνο ήσουν φτιαγμένος αλλά το ανάμεσα σου στον κόσμο ήταν αεράκι και φωτιά που σιγόκαιγε Χορεύαμε μαζί και στέναζαν τα ξύλα, ενώ το στενό πίσω από την κλειστή μας πόρτα αναρωτιόταν, που βρίσκαμε τόσο πόνο και χορεύαμε για να τον ξοδέψουμε... {Του πατέρα } υγ. αφιερωμένο στην Χαρίτα που με την σημερινή της εκπομπή με ταξίδεψε χρόνια πίσω....