Οι παρυφές της καρδιάς, βρίσκονται μέσα στις ίριδες των ματιών, ανεμπόδιστες και γνήσιες κόρες της Αφροδίτης και του Δία, είπε η Ελισάβετ στον άντρα που στεκόταν πλάι της. Ο άντρας που ξοδεύει το μίσος του για μια γυναίκα ,ενοχλώντας την χρόνια ,και εξαντλώντας τις λέξεις σε δειλία ενάντια της, προβάλλοντας την άρρωστη μανία του σε ηδονοβλεψίες της κίτρινης επικεφαλίδας, αυτό το είδος του άντρα θα έπρεπε να είναι τροφή για όλα τα σαρκοφάγα ψάρια, είπε η Ελισάβετ στον άντρα που στεκόταν πλάι της. Κι η γυναίκα που χάνει τον καιρό της, σκεπτόμενη αυτό το είδος, είναι σαν ένας παίχτης που παίζει σκάκι ενώ δεν ξέρει, η ζωή είναι ρόδα κι αγκάθια, και πολλά άλλα είναι, και πολλά άλλα που πιστεύεις πως τα ξέρεις ενώ δεν ξέρεις τίποτε, είπε ο άντρας και χάιδεψε τα μαλλιά της. Τα δάχτυλα του ήταν σαν μετάξια χυμένα σε κόκαλα. Θα σε διηγηθώ με την αφή, της είπε. Κύλησε τα δάχτυλα στα μαλλιά της σκαλώνοντας πότε πότε σε κάποια τούφα κι ύστερα κύλησε στον αυχένα της. Στάθηκε για πολύ ώρα εκεί χαιδεύοντας την επιδερμίδα της που σιγά σιγά ράγιζε. Άνοιγε. Θα σε μάθω με την αφή, της είπε. Θα ήθελα να με μυρίσεις, η μυρωδιά υπερβαίνει της αφής στην επανάληψη των χρόνων, του απάντησε. Τότε εκείνος κόλλησε επάνω της, κόλλησε ώσπου λεπτές σταγόνες ιδρώτα χαράχτηκαν στο μέτωπο τους. Την μύρισε, αρώματα του κέδρου αντάμωναν με πατσουλί και σάνταλο επάνω σε ρόδα. Κανείς δεν μπορεί να εξαντλήσει τον άλλο μόνος του, εννοώ κανείς δεν μπορεί να συλλέξει όλη την ουσία του άλλου, μονάχα δύο μπορούν να επιδοθούν σε αυτήν την εξάντληση, μονάχα ο έρωτας φυλάει στις απαρχές του το μαχαίρι και το βελούδο που χρειάζεται για να πεις πως έζησες τον έρωτα, αυτό της είπε και έπειτα προχώρησε στην αρχή της πλάτης της. Πόσα σχήματα είμαστε; τον ρώτησε λυγισμένη από το χάδι του. Πολλά, όσα μπορεί η φαντασία να υφάνει, κι άλλα τόσα σχήματα που φτιάχνει η ψυχή με το τρομακτικό , παρατηρητικό της μάτι, της είπε. Ύστερα μια πεταλούδα μπήκε μέσα στο δωμάτιο από το ανοιχτό παράθυρο. Καθώς η Ελισάβετ την κοιτούσε, σκέφτηκε πως αλλιώς κολυμπάς με τις αισθήσεις, αλλιώς με την σκέψη μέσα σε έναν άνθρωπο. Και πως το μίσος είναι κλειστοφοβικό, επίσης κλειστοφοβική είναι η καχυποψία.. Εκείνη είχε μονάχα ενδιαφέρον και ανάγκη να ζήσει, αλλά είχε και έρωτα κι αγάπη, ίσως αυτό ένιωθε εκείνος καθώς την χάιδευε και γι αυτό αναστέναζε λες και λευτέρωνε κομμάτια ουρανού από το στήθος του... [ Η καλοσύνη στην ύψιστη υπερδιέγερση, ποτέ δεν λανθάνει] υγ1 γράφουμε ,για να αποφύγουμε τις στενώσεις της καρδιάς, άριστο όμως για την καρδιά είναι ,ο γράφων ,να ακολουθεί στην ζωή του όσα η καρδιά του, του υπαγορεύει σε λέξεις... υγ,2 αφιερωμένο στην Μαρία Πετρίτση