Το τελευταίο μας γεύμα, ήταν γεμάτο ευγενικές αντιφάσεις, ασυγκράτητη σαρκική όρεξη και μικρές νευρικές παρατηρήσεις του ματιού , καθώς ανοιγόκλεινε, για να σαρώσει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Το κρεβάτι γυμνό, κι ο σουμιές έτριζε, σαν ένα όνειρο, που έσβηνε στο στήθος της Αφροδίτης. Στο βάθος της πόλης, ένα περιστέρι μπερδεύτηκε σε μια ρόδα αυτοκινήτου κι ένας επιχειρηματίας τίναζε με ένα ρεβόλβερ τα μυαλά του στον τοίχο. Αλλά εμείς βυθισμένοι στο να τρώει ο ένας τον άλλον τίποτε από τα κοσμικά δεν αφήναμε να μας αγγίξει. Μια αχαλιναγώγητη επιθυμία κεντούσε τις ορμές. Και καθώς γευόμαστε ο ένας τον άλλον, ξέραμε με ακρίβεια πως ήταν το τελευταίο μας γεύμα.. Κι ήταν αυτό το συναρπαστικότερο, μύστες κι εραστές καθώς είμασταν ,ο έρωτας μας δεν θα πέρναγε στην λήθη και στο πένθος.. Μια τρυφερή κλωστή θα ήταν από αιωνιότητα {Το τελευταίο μας γεύμα