Τα κορίτσια με τις καμέλιες, έγιναν γυναίκες στην επόμενη ζωή, που κεντούσαν στα κάδρα τους, αίμα. Κεντούν στον αιώνα που διανύουμε, ένα πένθος που δεν μπορούν να μοιραστούν, με τα πουλιά και τους ανθρώπους. ////// Γιατί είναι ένα πένθος αλλοπρόσαλλο, δεν έχει τα στοιχεία του μύθου ούτε του τραγικού, δεν στέκεται αλώβητο στον χρόνο. ////// Μικρές λεπτές ξυραφιές που διασχίζουν το χάος χωρίς το ελάχιστο αντίκρισμα.. ///// Η αναλγησία της εποχής, φθείρει ζώντες και νεκρούς. ///// Κι αυτές, για να αντέξουν τον πόνο αυτού που δεν μπορεί να μοιραστεί ,ζουν σαν νεκροζώντανοι οργανισμοί ανάμεσα στον κήπο της λήθης και της γνώσης. ///// Φωνάζουν, αλλά κανείς δεν ακούει πραγματικά, το συνοθύλευμα της ανθρωπότητας δεν επιτρέπει στις αισθήσεις να ανοίξουν τις πόρτες μιας αντίληψης οριστικής. //// Εξηγώ στην Λ., λείπει η οξύτητα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα ,διχασμένοι ανάμεσα στην σκόνη του χρόνου. ///// Η αναλγησία των πράξεων είναι διχαστική, παραμένει σαν δηλητήριο κι όχι το οξύ που μεταφέρει η αλήθεια αλλάζοντας την ροή. Η διανοητική αγνωσία μαζί με την ανάλγητη συμπεριφορά δεν επιτρέπει στα κορίτσια με τις καμέλιες να θρηνήσουν ούτε τους άντρες να κατανοήσουν. ///// Στα ήσυχα κοιμητήρια αν δεις κορίτσια με λευκές καμέλιες μάθε πως προσπαθούν να πενθήσουν, για να ξαναγεννηθούν ωραίες και μοιραίες στον χρόνο, όπως αρμόζει στις γυναίκες που ξέρουν πως ήρθαν στον κόσμο ως γυναίκες.. -Η λήθη έχει μεγαλύτερο σπαραγμό ή το πένθος ? >> ΥΓ. τα κόμιστρα μιας άλλης εποχής..